هوش مصنوعی: هنگامی که عاشقان با شوق و حال مستی از میکده بیرون می‌آیند، احساسات و غم‌های دل‌شان به اندازه‌ی جیحون، رود بزرگ، عظیم و فراوان می‌شود.

هوش مصنوعی: در میهمانی دیگری، دیگر به دنبال رضایت ساقی نمی‌روم، تا زمانی که آن جوان زیبارو با لب‌هایی مانند می، به اینجا بیاید.

هوش مصنوعی: از باد و وزش، مانند این است که طره‌ی موی او بر روی صورتش می‌رقصد و گمان می‌رود که دشمنی از کجای این سرزمین به آنجا هجوم آورده است.

هوش مصنوعی: ای خسرو شیرین سخن! تا کی رحمت نکنیم و بگذاریم اشک‌های غم‌انگیز از چشمانم بریزد؟

هوش مصنوعی: هرگاه که لبخند تو به نمایش درآید، نشان‌دهنده‌ی وجودی است که از عدم سرچشمه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و جذابیت ابروهای تو، جان می‌دهم و دوست دارم که حتی نوشتن الف را شروع کنم ولی مجبور شوم نون بنویسم.

هوش مصنوعی: غم تو آن قدر بزرگ است که هیچ مدعی‌ای نمی‌تواند به آن تسلیم شود؛ این کار فقط از عاشقانی که دلسپرده و مجنون عشق‌اند، برمی‌آید.

هوش مصنوعی: تیری که از دستان نازک لیلی پرتاب می‌شود، بگذار که به چشمان مجنون بیفتد.

هوش مصنوعی: گفتم: وفا کردن نشانه خوبی توست. او پاسخ داد: برو، این حرف از طبیعت موزون و هماهنگ ناشی می‌شود.