وفایی مهابادی » دیوان فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۴۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مرا که دوش دو چشم از غم نگار تر آمد</p></div>
<div class="m2"><p>پگاه آن که ستاره روان شود سحر آمد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چنان که گل شکفد سرو بالا از اثر ابر</p></div>
<div class="m2"><p>ز گریه ام صنم من به خنده جلوه گر آمد</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>که هان مرغ «وفایی» شب فراق سرآمد</p></div>
<div class="m2"><p>ترا مراد برآمد که آفتاب برآمد</p></div></div>

شمارهٔ ۴۹

مرا که دوش دو چشم از غم نگار تر آمد
پگاه آن که ستاره روان شود سحر آمد
چنان که گل شکفد سرو بالا از اثر ابر
ز گریه ام صنم من به خنده جلوه گر آمد
که هان مرغ وفایی شب فراق سرآمد
ترا مراد برآمد که آفتاب برآمد

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از احساسات عاطفی خود سخن می‌گوید. او شب گذشته را با چشمانی پر از غم سپری کرده و اکنون صبحی روشن و دلنشین فرا رسیده است. او به زیبایی گل و سرو اشاره می‌کند که به خاطر باران (یعنی غم و اندوه) شکوفا شده‌اند. با آمدن معشوقش، شادی و سرور جای غم و اندوه را می‌گیرد. نهایتاً، شاعر به این نتیجه می‌رسد که دوره‌ی جدایی و فراق به پایان رسیده و اکنون وقت خوشحالی و ملاقات است.

شمارهٔ ۴۷

شمارهٔ ۴۸

هوش مصنوعی: دیشب وقتی که ترس و غم چشمانم را فراگرفته بود، صبحی که ستاره‌ها به سمت افق حرکت کردند برایم آغاز شد.

مرا که دوش دو چشم از غم نگار تر آمد

پگاه آن که ستاره روان شود سحر آمد

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و لطافت زندگی اشاره دارد. مانند اینکه گل زیر باران شکوفا می‌شود، عشق و زیبایی نیز با وجود غم و اندوه رشد می‌کند. در نتیجه، معشوق من با لبخند و شادی ظاهر می‌شود و به این ترتیب نشان می‌دهد که بعد از زحمات و مشکلات، شادابی و زیبایی به وجود می‌آید.

چنان که گل شکفد سرو بالا از اثر ابر

ز گریه ام صنم من به خنده جلوه گر آمد

هوش مصنوعی: ای مرغ وفا، به پایان شب جدایی رسیدی و آرزویت برآورده شد، زیرا که آفتاب طلوع کرده است.

که هان مرغ «وفایی» شب فراق سرآمد

ترا مراد برآمد که آفتاب برآمد

شمارهٔ ۴۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده