هوش مصنوعی: ای جان عزیز! به فریادم برس! زبان شیرین و دلنشینت باعث شده که هزاران نقص و ضعف در اعتقاداتم به وجود بیاید. مژگان بی‌وفایت هم که به ستم گرایش دارد، به این مشکلات دامن زده است.

هوش مصنوعی: تو از درویشان نمی‌پرسی و نمی‌دانی که دل در چه حال است. از درد و آه ما هم خبری نمی‌کنی. بفرما، چه اعتقادی داری؟

هوش مصنوعی: بوی خوش سنبلِ تو موجب رونق و زیبایی بهارستان می‌شود؛ همان‌طور که چهره‌ی تو همانند گل، گلستان و چمن را زینت می‌بخشد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که زلف‌های سیاه و پیچیده‌ات مانند بازی دل‌انگیزی است و زیبایی چهره‌ات همچون جولانی دلنشین و شیرین به نظر می‌رسد. ای پروردگار، از این دو گل خوشبو و لطیف، یکی ریحان و دیگری نسرین بسیار لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: شب در جمع عاشقان، نگاه پر از مستی تو مرا بی‌قرار کرده است. هنوز هم سرم از اثر شراب دلنشین دیشب سنگین است.

هوش مصنوعی: تو خود مانند شکر هستی و عرق تو مانند عرق گل است. من از این گل شکر بی‌دل هستم. خدا را شکر که برای دردمندان نسیمی از عرق زیبایی تو وجود دارد.

هوش مصنوعی: به چشمان مهربانت نگاه کن ای بهترین! من مثل فرهاد، عشق را با همه تلخی‌اش می‌پذیرم و برای تو جان شیرینم را فدای تو کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من و دلم هر دو در حال سردرگمی و intoxicated هستیم. من به خاطر نگاه‌های تو و دلم به خاطر موهای مشکیت.