وفایی مهابادی » دیوان فارسی » غزلیات » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بتم بر طلعت خود شانه زد زلف چلیپا را</p></div>
<div class="m2"><p>پریشان بر صباح عید دارد شام یلدا را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هلاکم کرده بی پروا فرنگی زاده ترسایی</p></div>
<div class="m2"><p>که گر دستش رسد یکباره خون ریزد مسیحا را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>من از رخسار و گیسوی تو حیرانم نمی دانم</p></div>
<div class="m2"><p>که دخلش چیست این کافر ید بیضای موسی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>اگر محراب ابروی تو را از گریه می بیند</p></div>
<div class="m2"><p>به فرق خویشتن ویران کند راهب کلیسا را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>خیال قد جانان در دل سوزان و حیرانم</p></div>
<div class="m2"><p>که ترسم آتش دوزخ بسوزد نخل طوبی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>بهار آمد بیا ساقی به رغم چرخ مینایی</p></div>
<div class="m2"><p>وبال گردن زاهد بریزان خون مینا را</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>به یک خنده دل و دین «وفایی» برده، حیرانم</p></div>
<div class="m2"><p>مگر برق یمان زد خرمن جان تمنا را</p></div></div>

شمارهٔ ۳

بتم بر طلعت خود شانه زد زلف چلیپا را
پریشان بر صباح عید دارد شام یلدا را
هلاکم کرده بی پروا فرنگی زاده ترسایی
که گر دستش رسد یکباره خون ریزد مسیحا را
من از رخسار و گیسوی تو حیرانم نمی دانم
که دخلش چیست این کافر ید بیضای موسی را
اگر محراب ابروی تو را از گریه می بیند
به فرق خویشتن ویران کند راهب کلیسا را
خیال قد جانان در دل سوزان و حیرانم
که ترسم آتش دوزخ بسوزد نخل طوبی را
بهار آمد بیا ساقی به رغم چرخ مینایی
وبال گردن زاهد بریزان خون مینا را
به یک خنده دل و دین وفایی برده حیرانم
مگر برق یمان زد خرمن جان تمنا را

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

بتم بر طلعت خود شانه زد زلف چلیپا را

پریشان بر صباح عید دارد شام یلدا را

هلاکم کرده بی پروا فرنگی زاده ترسایی

که گر دستش رسد یکباره خون ریزد مسیحا را

من از رخسار و گیسوی تو حیرانم نمی دانم

که دخلش چیست این کافر ید بیضای موسی را

اگر محراب ابروی تو را از گریه می بیند

به فرق خویشتن ویران کند راهب کلیسا را

خیال قد جانان در دل سوزان و حیرانم

که ترسم آتش دوزخ بسوزد نخل طوبی را

بهار آمد بیا ساقی به رغم چرخ مینایی

وبال گردن زاهد بریزان خون مینا را

به یک خنده دل و دین «وفایی» برده، حیرانم

مگر برق یمان زد خرمن جان تمنا را

شمارهٔ ۲

اطلاعات