هوش مصنوعی: صورت و موهای تو مانند شب تار و روز روشن است. بدون وجود تو، زندگی من تنها فریاد و ناله‌ای است که نه روز دارد و نه شب.

هوش مصنوعی: موهای مشکی‌ات را بر هم نزن، زیرا دل من از این کار رنج می‌برد. موهای مشکی تو برای دل بی‌چاره‌ام خانه و مأوایی است.

هوش مصنوعی: شمع کافوری را به عنوان چیزی بدون دود توصیف می‌کنند و من در شگفتم که چطور زلف‌های سنبل‌مانند و سفیدی گردن انسان می‌تواند اینقدر زیبا باشد.

هوش مصنوعی: هر جا که تو را ببینم، در دل من شور و هیجانی تازه به پا می‌شود. صدای بلبل نیز با این حس هماهنگی دارد، چرا که هر کجا که باغ و گلزار باشد، چنین حالتی وجود دارد.

هوش مصنوعی: آسمان هیچ ماهی ندارد، اما در باغ سروی مانند من هست که همچون ماه، با عطرش شب را دل‌انگیز کرده است و سرو من هم با ظاهری نقره‌ای، جلوه‌ی خاصی دارد.

هوش مصنوعی: من خسته و ناتوانم و برایم مهم است که لبخند شیرین تو را ببینم، زیرا آن لبخند برای من آرامش‌بخش است و به نوعی جان تازه‌ای به من می‌بخشد.

هوش مصنوعی: آشفتگی و درد «وفایی» در دنیای عاشقی ناشی از زیبایی‌های فریبنده‌ای است که شامل موهای مشکی، لب‌های دلنشین و چشمان جادویی می‌باشد.