هوش مصنوعی: ای خم زلف سیاه تو، مقام و جلالی دارد که هیچ شکی در آن نیست. در دنیای عشق و احساس، تو مانند خسرو، صاحب قدرت و تسلط بر دل‌ها و جان‌ها هستی.

هوش مصنوعی: من در این انتظار هستم که بار دیگر چهره زیبایت را ببینم؛ در این شب تار، موهای شب به من نشانه‌ای می‌دهند، و این امید را دارم که صبح یک روز آفتابی به سوی من بیاید.

هوش مصنوعی: من به خاطر دیدن تصویر روی تو، به شدت تحت تأثیر قرار گرفته‌ام و مانند کسی هستم که بیمار است. از روی محبت و شوق به تو، بر سر و روی خود گلبرگ‌های خوشبو می‌پاشم.

هوش مصنوعی: من از زیبایی تو ناامید و از زلفت شادمان هستم، اما چه کسی این را گفته است که مؤمن در دوزخ است و کافر در بهشت خوشبخت؟

هوش مصنوعی: سالکان (راهیان حقیقت) ناچارند که از حالاتی چون قبض و بسط که در اثر حضور زلف و روی تو به وجود می‌آید، عبور کنند. عاشقان تا چه زمانی باید در پس پرده باقی بمانند؟

هوش مصنوعی: هرچقدر هم که محبوب و عزیز باشی، اگر به دلبر وفادار نباشی، در واقع بی وفایی محسوب می‌شود. حتی اگر عشق و محبت را برای خودت حساب نکنی، اما بی‌وفایی تو را از ارزش می‌اندازد.

هوش مصنوعی: ای کسی که ملاقاتت جان می‌دهد به صدها مرده‌ای که در فراق تو به سر می‌برند، تو شبیه عیسی هستی که معجزه‌اش را به نمایش می‌گذارد. تو همچون یحیای زنده‌کننده اجساد، می‌توانی زندگی را به آن‌ها بازگردانی.

هوش مصنوعی: در بهشت، خاک پاهای تو به خاطر غم و ناله‌هایی که کردی، به زلفی شاد تبدیل شد. تو آنقدر نالیده‌ای که آرزوی خاک شدن را در دل داری.