هوش مصنوعی: چشم خود را به یاد زلف سیاهش نبند، زیرا این تاریکی باعث افزایش درد و غم در چشمان تو خواهد شد.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر عشق او گرفتار شده است، مانند کبوتر بچه‌ای که به دام شاهینی افتاده و در گلشن اسیر شده است. غمزهٔ چشمان او مرا در زنجیر کرده است.

هوش مصنوعی: هر زمان که گیسوان پریشانش بر چهره‌ی عرق‌آلودش می‌ریزد، تماشای آن خوشایند است. در کنار ماه، زیبایی پروین در شب همواره دلنشین است.

هوش مصنوعی: چشم‌های تو دل مرا ویران کرده‌اند، به همین خاطر من مدام شکایت می‌کنم که این فریبکار با افعالش به کعبه دین آسیب‌های زیادی زده است.

هوش مصنوعی: به هر چشمی که نگاه می‌کنم، تو را مانند کوهی بزرگ می‌بینم. اما من خون جگر خود را می‌دانم، زیرا در لب‌های شکرین خسرو، جز تو کسی را نمی‌بینم که به این اندازه شیرین باشد.

هوش مصنوعی: من همواره در دل درد و رنج می‌سوزم و ناله می‌زنم. گاهی از دل خودم و گاهی از دلیری محبوب می‌گویم. ای مطرب، بگو کجاست آن ساقی که می‌تواند درد جان غمگین مرا درمان کند؟

هوش مصنوعی: نسب و ریشه‌ی او به بزرگانی چون جم برمی‌گردد، اما به خاطر ادبی که داری، با کم‌نگری به او نگاه نکن و این جام سفالی را برای او پر کن.

هوش مصنوعی: جز خدا هیچ وفایی در این دنیا نیست. از دنیای پر از هیاهو و زیبایی این گلشن، چه نیازی به چشم خودبین و خودخواه است؟