هوش مصنوعی: چرا ای چشم، اینقدر اشک می‌ریزی؟ می‌دانم که به خاطر دوری از یار عزیزت ناراحتی.

هوش مصنوعی: ای ابر بهاری، چرا این‌قدر افسرده و ناآرامی؟ آیا به خاطر آرزو و longing برای پیوستن به باغ و گل‌هاست؟

هوش مصنوعی: ای باد صبحگاهی، آیا به دنبال باغی پر از گل هستی که در کوه‌ها و دشت‌ها به هر سو در حال حرکت‌ هستی؟

هوش مصنوعی: ای قمری که به سمت جوی باغ و دشت ناله می‌کنی، می‌دانم که به‌دنبال سروی هستی، چون من هم در حال آوازخوانی هستم.

هوش مصنوعی: ای نرگس، آیا در خواب دیدی که چشمان محبوبم چگونه است؟ او هم مثل من عاشق، بیمار، مست و ناتوان است.

هوش مصنوعی: ای سنبل زیبای من، آیا بویی از زلف یار برده‌ای که تو هم مانند من، بی‌قرار و آشفته و پریشان هستی؟

هوش مصنوعی: ای گل، آیا تو از باد نشنیده‌ای که یار من چگونه است؟ من هم مثل تو دلی شکسته و خونین دارم.

هوش مصنوعی: ای گل بنفشه، تو که دل دردمندی داری، چگونه از خط و خال آن یار می‌دانی که همچون من، در لباس غم و اندوه پنهان شده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای سوسن، آیا تو نیز مثل من عاشق شده‌ای؟ تو که در بیان درد فراق محبوب، به‌مانند صد زبان می‌مانی.

هوش مصنوعی: تو ای زیبای دلبر که زلف و روی تو مانند لاله است، از کجا می‌توانی بفهمی که من به خاطر عشق تو در این گلزار، دلسوخته و غمگین افتاده‌ام؟

هوش مصنوعی: ای آتش به جان بلبل که به خاطر گل شعله‌ور شده‌ای، تا کی می‌خواهی در دل عشق قصه‌ها بگویی؟

هوش مصنوعی: ای پرندهٔ آسمانی، تو که همچون من در زلف محبوب غرقی، بگو تا چه زمانی به یاد روزی که آن گردن زیبا را دیدی، اینگونه در حسرت آن لحظه باقی خواهی ماند؟

هوش مصنوعی: ای بلبل، تو که درباره زیبایی گل با نغمه‌های دلنشین می‌خوانی، آیا در واقع پیرو و مرید خاندان بزرگ و برجسته‌ای هستی که در زمان خودشان مقام والایی دارند؟

هوش مصنوعی: شگفتی ندارد که بلبل در پی گل‌های خوشبو و زیبا ناله کند، چرا که او در گلستان زندگی می‌کند و زیبایی‌های آنجا را می‌بیند.

هوش مصنوعی: تو که از مقام و سلطنت برمی‌گردی، بدان که مانند تو، من نیز بنده و خدمت‌گزار درگاه بزرگترین پیران هستی هستم.

هوش مصنوعی: اگر تو از مقام پادشاهی بیزاری و خجالت می‌کشی، شک و تردیدی نیست که تو شایسته‌ی مقام و جایگاه بلندتری هستی.

هوش مصنوعی: ای امام راستین، تو محور و سرآمد seekers الهی هستی و همچون آینه‌ای از نور خداوندی که در هیچ مکان خاصی محدود نیستی.

هوش مصنوعی: ای سرور و بزرگوار، تو خود نور و روشنی دل‌ها هستی و چراغی برای نسل آل طه در مسیر زندگی و هستی.

هوش مصنوعی: خوشبختانه، تو برای هدایت و رانمایی مردم به اندازه‌ای توانمندی که پیامبر نیستی، اما به معجزات و نشانه‌های او اشاره می‌کنی. تو در واقع راهنمای آخرین دوران هستی.

هوش مصنوعی: تو مسیحا نیستی، اما با نفس‌های پر از عشق و زندگی‌ات، جان تازه‌ای به هزاران انسان مانند من می‌دهی که در ناامیدی و خاموشی به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: تو پیامبر نیستی، اما با اراده و تلاش خود، می‌توانی به پاکی و نورانیت دست یابی و به شکوفایی روحی و معنوی برسی. در واقع، با نیت خالص و همت بسیار، می‌توانی به شناخت عمیق‌تری از وجود و هستی برسید.

هوش مصنوعی: تو مانند خاک پیامبران هستی و این شگفت‌انگیز است که در حالتی از مشاهده حق، در عین ناپدیدی به چشم می‌خوری.

هوش مصنوعی: تو به عنوان نماینده و تجلی روشنایی الهی، یعنی به عنوان موجودی که به خداوند نزدیک شده‌ای، در واقع چه آشکار و چه پنهان، وجود و حقیقتی عمیق داری که نشان‌دهنده‌ی نور حق است.

هوش مصنوعی: گاهی مانند پیر بسطامی از جمع دور هستم و در تنهایی می‌نشینم، و گاهی مانند غوث خرقانی، راهنمایی برای مردم و کاروان زندگی می‌شوم.

هوش مصنوعی: تو در ظاهر و باطن پیرو قوانین پیامبر هستی و نجات‌دهنده و رهبر مسلمانان به شمار می‌روی.

هوش مصنوعی: در سرزمین شجاعت، واقعاً بر تو سزاوار است که بر روی تخت نیابت نشینی، زیرا این مقام به افراد برجسته و بزرگوار می‌رسد.

هوش مصنوعی: ما از تأثیر بدی‌های نفس خود غمگین نیستیم، زیرا تو مانند ابر رحمت، سایه‌ای بر سر ملت ما فراهم کرده‌ای.

هوش مصنوعی: من مریدان تو را به چشم خود دیدم، و هیچ خطایی در این نیست اگر بگویم تو امام و پیشوای دل‌ها و جان‌ها هستی.

هوش مصنوعی: هزاران انسان سالخورده را دیده‌ام که به لطف روح و انرژی و عطوفت خود، نوجوان به نظر می‌رسند. بنابراین می‌توانم بگویم که استادان هم پیر هستند و هم جوان؛ آنها به واسطه‌ی وجودشان می‌توانند درک، عشق و زندگی را به ما منتقل کنند.

هوش مصنوعی: اگر زبان سگ هم خیس شود، ضرر دریا چه خواهد بود؟ با این وجود، چه غمی وجود دارد که کمال و زیبایی از دهان کسانی که وجود را انکار می‌کنند، بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: نگران سخنان دشمنان نباش که هرچه بگویند، فکر کنند تو را بد می‌خواهند. فقط بگو که حق را برگزیده‌ای و برای آن آماده‌ای تا جانت را فدای آن کنی، زیرا تو همچون خورشید، روشنایی بخش جهان هستی هستی.

هوش مصنوعی: آدم‌های با بصیرت و دانا به خوبی درک می‌کنند که تو با این حالت خود، همواره در خدمت و بندگی دیگران هستی.

هوش مصنوعی: من با کمال میل قربان آن مژگان می‌شوم که مثل تیر و کمان، دل و جان‌ها را به راحتی هدف قرار می‌دهند. شگفت‌انگیز است که این ابروها چگونه به شکار احساسات ما می‌پردازند.

هوش مصنوعی: هرگز از دیدن تو خسته نمی‌شوم، زیرا تو چنان زیبایی داری که حتی تمام دنیا هم از تماشای تو سیراب نمی‌شود.

هوش مصنوعی: اگر بدون تو مردم را ببینم، چشمم به دنیا باز نمی‌شود. شاید تو همان روشنی و امیدی هستی که برای سایر مردم وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر من دور از تو بی‌جان و بی‌دل مانده‌ام، پس باید بگویم که تو جان دل‌های بی‌دل هستی.

هوش مصنوعی: اگر از درد پنهانی در آرزوی تو می‌سوزم، چه کنم که اگر نسوزم، مرهمی برای دردهای نهان تو هستی.

هوش مصنوعی: اگر روان من به خاطر هجرت ناراحت باشد، شگفتی ندارد که تو با این چهره زیبا همچنان آرام و قرار داشته باشی.

هوش مصنوعی: اگر من مانند نیلوفر آبی در دریای اشک‌ها غرق هستم، چه می‌توانم بکنم و چگونه می‌توانم این وضعیت را تغییر دهم، زیرا تو نور و روشنی منی.

هوش مصنوعی: اگر حال نزار من را ببینی و مرا ببخشایی، اشکالی ندارد، چون من تنها یک گدا هستم و تو انسانی با مقام و مسؤولیت هستی.

هوش مصنوعی: تو در مقامات عالی و کمالات خود هیچ عیبی نداری، تنها ایرادی که به تو وارد است این است که در وفاداری به جان و دل کمی بی‌رحم و سرد هستی.

هوش مصنوعی: به خاطر وفای تو، چگونه می‌توانم زیبایی‌ها و کمالاتت را در این آینه به تصویر بکشم؟ زیرا تو شخصیتی بزرگ و برجسته هستی.