شمس مغربی » رباعیات » شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا چند فروز ذکر افسرده کنم</p></div>
<div class="m2"><p>تا کی صفتت با دل پژمرده کنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ناکرده نماز را قضا کردم لیک</p></div>
<div class="m2"><p>گر عمر بود قضای این کرده کنم</p></div></div>

شمارهٔ ۱۵

تا چند فروز ذکر افسرده کنم
تا کی صفتت با دل پژمرده کنم
ناکرده نماز را قضا کردم لیک
گر عمر بود قضای این کرده کنم

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس ندامت و افسردگی شاعر است. او از خود می‌پرسد که تا چه زمانی باید به یاد معصیت‌هایش غمگین باشد و دلش را پژمرده کند. هرچند که نماز خود را قضا کرده، اما امیدوار است اگر عمری باقی بود، بتواند آن را جبران کند.

شمارهٔ ۱۳

شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: تا کی باید با ذکرهای ناراحت‌کننده خود را بیفروزانی کنم و تو را با دل غمگین توصیف کنم؟

تا چند فروز ذکر افسرده کنم

تا کی صفتت با دل پژمرده کنم

هوش مصنوعی: من نماز را ترک کرده‌ام، اما اگر هنوز عمرم ادامه داشته باشد، در آینده سعی می‌کنم قضاهای آن را جبران کنم.

ناکرده نماز را قضا کردم لیک

گر عمر بود قضای این کرده کنم

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده