هوش مصنوعی: چرا دل من خراب و ناآرام است، وقتی نگاه تو مثل شراب مرا مسحور کرده است؟ حالتی که من دارم، مانند آتشی است که جگر را کباب می‌کند.

هوش مصنوعی: از پیچ و تاب موی تو، عشق به چهره‌ات افروخته شده است. روشنایی چهره‌ات مانند نور تابناک است و جوانی‌ات، دلیل این درخشش و زیبایی است.

هوش مصنوعی: وقتی کسی به عهد و پیمان خود وفا نمی‌کند، تنها زلف معشوق می‌تواند پیش من گله و شکایت کند. بگو که این سرزنش و توبیخ در دل من به چه دلیل است؟

هوش مصنوعی: من هر چه تو بگویی می‌شنوم و به آن پاسخ می‌دهم، اما چرا این گفتگو میان ماست و صدای تو به من می‌رسد؟

هوش مصنوعی: زمانی که هیچ کس جز تو وجود ندارد، چرا در پرده پنهان می‌شوی؟ وقتی که خود ناظر خودت هستی، چرا در لباس نقاب قرار داری؟

هوش مصنوعی: اگرچه تو در بازی چوگان هستی و تحولات پیرامونت را کنترل می‌کنی، اما در دل من سوالاتی وجود دارد که از چه چیزی دلتنگ و نگران هستم.

هوش مصنوعی: از باد بپرس که چرا دریا ناآرام شده و از دریا بپرس که چرا کشتی در هرج و مرج است.

هوش مصنوعی: ما همان‌طور که تو به ما داده‌ای، همان را خوردیم و چیزی بیش‌تر از آن نداشتیم. پس چه دلیلی برای حساب و کتاب وجود دارد؟

هوش مصنوعی: هرکس که به خوبی به حقایق و واقعیت‌ها توجه نکند و گوش به شنیدن نکات عمیق ندهد، در واقع در حال شنیدن داستان‌ها و افسانه‌هایی بی‌اساس است.

هوش مصنوعی: کتاب مغربی مانند نسخه‌ای از کتاب تو است، از آن نپرس که چرا این حرف در کتاب وجود دارد.