هوش مصنوعی: این بیت به جستجوی حقیقت و واقعیت می‌پردازد. شاعر از وجود شخص یا چیزی سخن می‌گوید که در عین اینکه از چشم‌ها پنهان است، در حقیقت وجودی عیان و روشن دارد. سوالات مطرح‌شده نشان‌دهنده‌ی کنجکاوی درباره‌ی ماهیت این وجود و تفاوت میان آنچه پنهان است و آنچه مشهود است، می‌باشد. در واقع، شاعر به دنبال درک عمیق‌تری از وجود و حقیقتی است که فراتر از ظواهر دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که در هر لحظه با هزاران شکل و بیان مختلف خود را نشان می‌دهد، چه کسی است؟

هوش مصنوعی: شخصی که به زیبایی و جلوه‌های متنوع خود، دل‌های زیادی را مجذوب کرده، در هر زمان چه کسی است؟

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که هر یک از دو جهان به نوعی در من تجلی یافته‌اند. در واقع، هر فرد یا چیز در جزئیاتش نشان‌دهنده‌ای از این دو جهان است.

هوش مصنوعی: گفتم که من همیشه ساکت و خاموش هستم، پس حالا این سکوت چه معنا دارد و چه کسی می‌تواند آن را توضیح دهد؟

هوش مصنوعی: تو گفتی که من از جسم و جان جدا هستم، اما در حقیقت، کیست که از لباس جسم و جان خود عاری باشد؟

هوش مصنوعی: شنیده‌ام که گفتی نه من این هستم و نه آن، حالا آن که هست، این که من هستم چه کسی است؟

هوش مصنوعی: ای کسی که در این میان به حقایق و معانی بالاتر دست یافته‌ای، کیست که در این راستا قرار دارد؟

هوش مصنوعی: کسی که زیبایی و جلوه‌های دلربا را به نمایش می‌گذارد، چه کسی است؟

هوش مصنوعی: آن کسی که به ما نشان داده خود را و در جهان هرج و مرج به‌ وجود آورده، کیست؟

هوش مصنوعی: ای کسی که در صورت کمالی به سر می‌بری، اما در حقیقت نمی‌دانی که در عاقبت کار چه کسی حاضر است.

هوش مصنوعی: از نظر او پنهان شو و به وضوح مشاهده کن که چه کسی هستی.