هوش مصنوعی: ای بلبل عزیز، حال تو در قفس جسمت چگونه است؟ تا چه زمانی می‌خواهی در این تن تنها بمانی و در این تنهاییت زندگی کنی؟

هوش مصنوعی: ای بلبل زیباخوان، بگو چگونه شد که ناگهان به گل‌های کثیف و دور افتادی، در حالی که در باغ و گلستان شاداب بودی؟

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در این محیط گرم و دلنشین، یاد تو را فراموش کرده‌ام. این باغ و گل‌ها و سرسبزی‌ها همگی به یاد توست و من در غیاب تو نمی‌توانم زیبایی‌های آن‌ها را درست احساس کنم.

هوش مصنوعی: قفس جسم خود را بشکن و آزاد شو، تا با شادمانی و سرمستی از دنیای خود به دنیای زیباتر و فرح‌بخش‌تر بروی.

هوش مصنوعی: پرندگان هم‌نوا و هم‌صدا که در این مکان جمع شده‌اند، به سبب جمال و زیبایی به باغی خوشبو و سرسبز رفته و لانه‌های خود را آنجا ساخته‌اند.

هوش مصنوعی: در مقابل حیوانات وحشی و خطرناک، نمی‌توان در این مکان ترسناک سکونت کرد، ای جان، به سوی مکان‌های امن برو.

هوش مصنوعی: ای پرنده آسمانی، چرا به خاطر چند دانه بر زمین افتاده‌اید و خود را در قید و بند این بدن خاکی قرار داده‌اید؟

هوش مصنوعی: پس اگر نمی‌توانی از قالب موجود خارج شوی، بر روی منظر او بنشین و روزنه‌های جدید را باز کن.

هوش مصنوعی: ای شخص بیچاره غربی، چرا در اینجا می‌مانی؟ زیرا در آنجا برای تو امکانات و لذت‌های بیشتری فراهم شده است.