شمس مغربی » فهلویات » شمارهٔ ۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر چه اویان واته دیله بشنیر</p></div>
<div class="m2"><p>دیله واته چو اویان نَشُر اژ ویر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نبُر گیتی که دیلم نویُوان بُر</p></div>
<div class="m2"><p>نویُوانی متا گیتی بُرو پیر</p></div></div>

شمارهٔ ۹

هر چه اویان واته دیله بشنیر
دیله واته چو اویان نشر اژ ویر
نبر گیتی که دیلم نویوان بر
نویوانی متا گیتی برو پیر

هوش مصنوعی: این شعر اشاره به تلاشی دارد برای بیان احساسات و ارتباط عمیق انسان با جهان و دنیای پیرامونش. شاعر به این موضوع می‌پردازد که هر چه دل را به صدا و احساسات وا دارد، ارتباط و تجربه‌های جدیدی را به ارمغان می‌آورد. همچنین به تضاد میان جوانی و پیری و دگرگونی‌های زندگی اشاره دارد. در کل، این شعر تلاش دارد تا نشان دهد که زندگی پر از تغییرات و احساسات است و انسان باید با آن‌ها هماهنگ باشد.

شمارهٔ ۷

شمارهٔ ۸

هرچه جانان گفت، دل شنید. دل را گفتهٔ جانان از یاد نشد.

هر چه اویان واته دیله بشنیر

دیله واته چو اویان نَشُر اژ ویر

جهان که نبود، دلم نوجوان بود. نوجوانیِ آمده را، جهان به پیری کشاند!

نبُر گیتی که دیلم نویُوان بُر

نویُوانی متا گیتی بُرو پیر

شمارهٔ ۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده