هوش مصنوعی: خوشبختانه به لطف خداوند، این «منشور شاهی» با کمک و یاری الهی به اتمام رسید.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ی چهار ماه و چند روز، این دنیا با روشنایی و شکوه به درخشید.

هوش مصنوعی: در اینجا لیلی و مجنون به عنوان نماد عشق و دلدادگی حضور دارند، و همچنین داستان شیرین و خسرو به ابعادی تازه و تغییر یافته از عشق اشاره دارد. در واقع، این بیت به همگان نشان می‌دهد که عشق و قصه‌های عاشقانه همیشه تازه و زنده هستند و می‌توانند در هر زمان و مکان شکوفا شوند.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و جذابیت یک شخص یا یک مورد خاص اشاره دارد که به نوعی دل را خوش می‌کند. شاعر از ماه و زیبایی‌های آن سخن می‌گوید و به طور خاص به روزهای مشخصی اشاره می‌کند که نشان‌دهنده خاص بودن یا بهتر بودن آن زمان است. در کل، موضوع به زیبایی و لذت‌های زندگی مرتبط است.

هوش مصنوعی: زمانی که تاریخ‌نگار به شمارش سال‌های او می‌پرداخت، عطارد در آغاز ماه ذوالقعده قرار گرفت.

هوش مصنوعی: اگر تاریخ را باز کنند، از حروف ابجد، عدد پانزده و هفتصد به‌دست می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر کسی دانشمند از تو بپرسد که این نامه چند بیت دارد، بگو که این نامه دربارهٔ عشق با ارزش است.

هوش مصنوعی: با وجود صد ویژگی خوب، غم دل و جان را به خوبی می‌شناساند.

هوش مصنوعی: در این میوه خوش رنگ و لطیف، دانش و آگاهی خضر، که نماد زندگی و جاودانگی است، از قلم خود منتشر کردم و آن را به زندگی می‌بخشید.

هوش مصنوعی: من مانند خضر، در چشمه‌ای پنهان شده‌ام و آب زندگی را در تاریکی مخفی کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من با نوک تیز قلمم زخم‌های عاشقان را که در شب به سر می‌برند، نقش بستم و روی کاغذ آوردم.

هوش مصنوعی: این شعله‌ای که برافروخته شده، سزاوار است که جهان را روشن کند، چرا که از دود دو آتش به وجود آمده است و این سوزانندگی را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: اگرچه وقتی کسی تشنه است و آبی به او داده می‌شود، ممکن است خوشحال شود، اما در زندگی اگر در کنار نعمت‌ها و خوشی‌ها آتش و درد وجود داشته باشد، تاثیر آن می‌تواند کاملاً منفی باشد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر بیان می‌کند که اگرچه در این سخن، قلب من به خاطر یک حرف، دزدیده شده و دچار غم و اندوه است، اما این احساس و درد شاید به اندازه یک صد گنج و ثروت، ارزشمند باشد.

هوش مصنوعی: نیم به خاطر گفتگوهای این چنینی خوشحال است، زیرا وقت پرش فرا نرسیده و هنوز باد وجود ندارد.

هوش مصنوعی: زمان جوانی حسن به پایان رسید و دیگر هیچ آبی در جوی زندگی باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: از من روزگار شادابی دور شده و آسمان زندگی‌ام به خاطر غم و اندوه، به رنگ کافور در آمده است.

هوش مصنوعی: امیدم مانند ماهی از دستم خارج شد و در خانه‌ای که هفتاد در دارد، پنهان شد.

هوش مصنوعی: نور و روشنی از چهره‌اش زایل شد و زیبایی‌اش از تنش دور گشت، چشمانش نیز از زندگی و شادابی خالی شد.

هوش مصنوعی: فصل خزان در دنیای وجود به ویرانی و نابودی می‌انجامد، به طوری که گل‌های خوشبو پژمرده می‌شوند و گل‌های ارغوانی رنگ خود را از دست می‌دهند.

هوش مصنوعی: صدف به آن مهر زده شد، لب‌های خندان از این خبر به تردید افتادند و دندان‌هایش به مانند گوهرها درخشید.

هوش مصنوعی: از برگه‌هایی که به هم وصل کرده‌ام مانند غنچه‌ای که باز شده است، در جشن و محفل پادشاهان نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: نسیم من به قدری خوش‌شانس بود که این غنچه به دستبند پادشاهان تبدیل شد.

هوش مصنوعی: من از این‌گونه کارهای شاد و خوشحال‌کننده، احساس افتخار و عزت می‌کنم که برتر از هر تاجری است.

هوش مصنوعی: من از هر پادشاهی با زیبایی و وقار آمده‌ام، مانند گل سرخ که چهره‌ای زیبا دارد و زری بر لباس خود دارد.

هوش مصنوعی: من با هر کسی معامله نکردم و مسیر رفتن به مریخ را به کسی نداده‌ام.

هوش مصنوعی: من نه به سایه‌ی لطف کسی امیدوار شدم و نه به زیر حمایت و پشتیبانی کسی پناه بردم.

هوش مصنوعی: در هر جایی که بودم، با امیدی روشن و خوشبینانه بودم، مانند عطارد که به دور خورشید می‌چرخد و در کنار آن قرار دارد.

هوش مصنوعی: یک نفر از من خواست که غزل بگویم، و من هم شعر را مثل روغن زیت که روی آتش می‌ریزد، به راحتی و بی‌توجهی بیان کردم.

هوش مصنوعی: تو با آتش سوزانده می‌شوی، داستان من شبیه این است که روزی اتفاقی افتاده باشد.