هوش مصنوعی: ابتدا از خداوند سپاسگزاری می‌کنم تا این نامه به درستی نوشته شود.

هوش مصنوعی: مهم‌ترین نکته این است که وجودِ اولیه یا موجود حقیقی، باید از خود وجود بیفتد و به وجود نیاید. به عبارت دیگر، وجودی که از عدم به وجود آمده باشد، نمی‌تواند وجودِ اصلی و حقیقی باشد.

هوش مصنوعی: نور چشم تو، بینایی‌ات را گسترش می‌دهد و دل تو را به اندیشیدن و عبرت گرفتن وا می‌دارد.

هوش مصنوعی: در این شعر به وضعیت و ارتباطات پیچیده میان علت و معلول اشاره شده است. در واقع، رخسار و وضعیت ظاهری چیزها می‌تواند باعث سردرگمی در فهم ما از علت و معلول آن‌ها شود. این موضوع به این معناست که وقتی به ظواهر یک چیز نگاه می‌کنیم، گاهی اوقات نتوانیم ارتباطات عمیق‌تر و واقعی آن را درک کنیم و هر دو، یعنی علت و معلول، در این پیچیدگی گم می‌شوند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند به حقیقت او دست یابد و راهی به سوی او پیدا کند، مگر اینکه با یاری و اجازه او این کار را انجام دهد.

هوش مصنوعی: وجود ما در نظر خرد به میزان کمی است و این تماماً با عدم وجود ما یکی به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: در ابتدا هیچ‌کس نبود و در انتها نیز هیچ‌کس نخواهد بود.

هوش مصنوعی: خرد و عقل به یگانگی و وحدت او احترام می‌گذارد و در حقیقت، نمی‌تواند وجود او را در دو حالت تجزیه کند.

هوش مصنوعی: شک و تردید نمی‌تواند در قلمرو خداوند کنار آمد، چرا که هیچ چیز نمی‌تواند با قدرت و وجود او شریک شود.

هوش مصنوعی: شخصی که بسیار پاک و خالص است، از هرگونه آلودگی و ناپاکی به دور است و حتی از هر چیزی که درباره پاکی گفته می‌شود، هم پاک‌تر است.

هوش مصنوعی: دیدن او فقط برای مردم غیرواقعی است، زیرا بدون دیدن او، هیچ نوری به چشم نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: زمان دور زمین را به دور خودش درگیر کرده است و این چرخش باعث شده که انسان‌ها از دایره خود بیرون بیایند و رها شوند.