امیرخسرو دهلویشمارهٔ ۱۱ - امیر خسرو، در ایام نگاشتن اشعار قران السعدین هنوز مثنویهای خمسه را به جواب خمسه زنی می ننوشته است خود ملتفت است که این مثنوی او بر سبک نظامی است و آن استاد بزرگ را میستاید:
ور هوس مثنویات در دل است
حل کنم این بر تو که بس مشکل است
وز روشی کز تو نیاید مرو
گفت بَدَم مشنو و نیکو شنو
نظم «نظامی» به لطافت چو دُر
وز دُر او سر به سر آفاق پر
پخته ازو شد چو معانی تمام
خام بود پختن سودای خام
سِحروَرانی که در او دیدهاند
خاموشی خویش پسندیدهاند
مثنوی او راست، ثنایی بگو
بشنوش از دور و دعایی بگو
شمارهٔ ۱۰ - گر چه در پایان سرودن این اشعار بخود چنین خطاب کرده بود:: لیک اگر پند من آری به گوششمارهٔ ۱۲ - استاد دیگر، سعدی را نیز میستاید:: ور غزلت یاد جوانی دهد
اطلاعات
وزن: مفتعلن مفتعلن فاعلن (سریع مطوی مکشوف)
قالب شعری: مثنوی
منبع اولیه: ویکیدرج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
سِحروَرانی که در او دیدهاند
خاموشی خویش پسندیدهاند
سِحروَر: ساحر، کنایه است از شاعر.
مثنوی او راست، ثنایی بگو
بشنوش از دور و دعایی بگو
عرصه و مُلک مثنوی متعلق به اوست، (کاری که از تو بر میآید این است که) مدیحهای بسرایی و از دور آفرین و ستایشی بگویی.