هوش مصنوعی: وقتی که خورشید بر بالای آسمان آبی قرار می‌گیرد، رنگ آن به زردی می‌گراید.

هوش مصنوعی: عشق مانند خورشید بر سر دوست پرتو افکنده و در نتیجه، سایه‌ای از آن به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: با اراده‌ای قوی و از جا برخاست، عذری با هزاران لطف و محبت درخواست کرد.

هوش مصنوعی: او در صحبت‌هایی که می‌کند، مانند یک دوست ساکت است تا اینکه دل پاکش او را کاملاً غافلگیر کند.

هوش مصنوعی: شگفت‌زده و متعجب، لب‌هایش شبیه به مهر خاموش مانده و انگار که لرزشی در تمام بدنش حس می‌شود.

هوش مصنوعی: مسافر با تجربه و دانا می‌داند که زبان بسته چه سختی‌ها و رنج‌هایی را تحمل کرده است.

هوش مصنوعی: او فکر می‌کند که سکوت دیگری نشانهٔ پاسخ یا توافق است.

هوش مصنوعی: مدتی را پاهای خسته و آزار دیده‌اش را بوسید و آن‌ها را در کنار خود گرفت.

هوش مصنوعی: پس زین اسب شتر را رها کرد و به آرامش و راحتی بند را برگزید.

هوش مصنوعی: شاه بر شتر سوار شد و افسار آن را به دست گرفت. در این میان، پرنده‌ای به نام کبک را نیز با خود برد.

هوش مصنوعی: او می‌رفت و چشم‌هایش به شدت اشک می‌ریخت و اشک‌هایش مانند خون زودتر از چشم‌هایش سرازیر می‌شد.

هوش مصنوعی: زمانی که ماه در جایگاه خود قرار گرفت و آن سرو زیبا در باغ به راه افتاد.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای از غم، کسی که از عشق و ارتباط دور افتاده، بدنش از دلش جدا شده و دلش از شادی و خوشی فاصله گرفته است.

هوش مصنوعی: او در شب با دوستش به گفتگو می‌پرداخت و نام او را بر زبان می‌آورد و دوباره آن را تکرار می‌کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که دل از روزهای سخت و غم‌انگیز خسته شد، این غزل را از عمق وجودی پر از درد و سوز گفت.