هوش مصنوعی: زمانی که ماه زیبا و با جلوه‌گری‌اش به نمایش درآمد، به همراه دلبرانی به خلوتی رفت و از آنجا دل‌نشین‌ها دور شدند.

هوش مصنوعی: عاشق با محبت و نوازش خود، باعث می‌شود تا گل از آب جدا شده و به شکوفایی برسد.

هوش مصنوعی: حریر آبی رنگ را به دور ماه پیچید و مانند گیسویی زیبا، چشم بد را از او دور کرد.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و ارزش زینت‌هایی اشاره دارد که برای شاهان ضروری است و همچنین به هزینه‌های زیادی که برای تأمین امنیت و قدرت سپاه لازم است، پرداخته است. به نوعی می‌توان گفت که زینت و زیور مورد نیاز برای بزرگان و حکام است، در حالی که هزینه‌ای که برای نگهداری و تقویت نیروهای نظامی صرف می‌شود، اهمیت ویژه‌ای دارد.

هوش مصنوعی: در آنجا که شدت زیبایی و خوشگلی است، مانند عروس‌ها که به طور کامل خود را آراسته و پوشیده‌اند.

هوش مصنوعی: او به زیبایی، پوششی از مروارید درخشان به دوش انداخته که همچون ستاره‌ها در آسمان می‌درخشد.

هوش مصنوعی: چهره‌اش مانند گل سرخ زیبایی دارد و با یک لبخندش، دنیا را پر از شکر و خوشحالی می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که خورشید از ابر بیرون می‌آید، مانند نوری است که بر روی هر نوع غمی سایه می‌افکند و آرامش می‌آورد.

هوش مصنوعی: دو لب من شیرین و خوشمزه مانند عسل و شراب است، و دو چشمانم نیز هم بازیگوش و سرگرم کننده‌اند و هم باهوش و منطقی.

هوش مصنوعی: خمار نرگس او به گونه‌ای است که در حالتی گنگ و میان خواب و بیداری دچار فتنه و مشکل شده است. گویی در دنیای خواب و بیداری، او را به سمت آشفتگی و گیجی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: لبی که از چشمهٔ زندگی سرچشمه می‌گیرد، برای عاشقان مایهٔ هلاکت و نابودی است.

هوش مصنوعی: با لبخند شیرین و دلنشین خود، زندگی را برای مردم مانند مسیحا شاداب و تازه می‌کند.

هوش مصنوعی: از شدت عشق و مستی، زلف‌تان را به هم ریخته‌ام و در هر بار که دچار می‌شوم، هزاران بار به خود قول داده‌ام که دیگر چنین نکنم.

هوش مصنوعی: به خاطر دیدن آن چهره و طرز رفتار، زاهدی که صد سال عبادت کرده، به یکباره رها می‌شود و بندش را می‌گسلد.

هوش مصنوعی: او به کارفرما اشاره کرد که باید مکان را از افرادی که مجاز نیستند، خالی کند.

هوش مصنوعی: پرندگان هم‌نوا و هم‌صدا پرواز کردند و تنها یک پرنده باقی ماند که در جنگل گرفتار شد.

هوش مصنوعی: دو عاشق از یکدیگر دور شدند و این جدایی شادی و سرور را از دل‌هایشان گرفت و غم و غصه را به سرشان آورد.

هوش مصنوعی: دست یکدیگر را گرفته‌اند و چون مست‌ها شده‌اند، از محفل به سوی خوابگاه می‌روند.

هوش مصنوعی: ابتدا آن تشنه‌ای که لب‌هایش خشک و بی‌حالت بود، دهنش را از آب حیوان سیراب کرد.

هوش مصنوعی: وقتی از نوشیدن شراب فارغ شد، آن سرو را مانند گلی در آغوش گرفت.

هوش مصنوعی: چنان او را در آغوش گرفت که نقش و نگار روی لباسش بر بدنش نمایان شد.

هوش مصنوعی: تیری به آهو زده شد که آرام و رام بود و به دنبال آن خونش به خاطر زخم از جایی که هنوز جوان و نپخته بود، بیرون آمد.

هوش مصنوعی: درخشندگی و تیزی الماس مانند، نهالی را در شکاف گلبرگ غنچه می‌کارد و رشد می‌دهد.

هوش مصنوعی: در دل شب، تیر از حلقه ما، به سمت هدفش می‌جست و آن هدف، چنان گلگون بود که گویی در جوی شیر جاری بود.

هوش مصنوعی: نه آن جوی که پر از شیر است، بلکه جوی خونین است. از فرهاد بپرس که این موضوع چه حالتی دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که او به سوی من می‌آید، آنچنان جذاب و دلربا است که دلم می‌خواهد تمام زیبایی‌هایم را برایش خرج کنم و در واقع تمام ثروت و دارایی‌ام را برای جلب توجه او از دست می‌دهم.

هوش مصنوعی: خضر در تاریکی سیراب شد و آب حیات از دهان ماهی چکید.

هوش مصنوعی: دهانش به دهان او نزدیک است و نوشیدنی‌شان بر هم منطبق است، میان‌شان با هم یکی است و دوش‌هایشان هم به هم نزدیک است.

هوش مصنوعی: هر دو سرو بلند و با majesté به آرامی خم شدند، مانند شاخه‌ای نقره‌ای که بر روی برگ‌های شمشاد است.