هوش مصنوعی: وقتی شیرین از سبک‌دلی و بی‌قراری خبر دار شد، متوجه شد که خسرو به دل‌خوشی دیگری مشغول شده است.

هوش مصنوعی: در شب تاریک، به تنهایی نشسته‌ای و تا سپیده‌دم بی‌وقفه گریسته‌ای.

هوش مصنوعی: تو در بعضی مواقع غم و اندوه را از خود دور کردی و گاهی در دشت به سر بردی و گاهی به کوه‌نوردی ‌رفتی.

هوش مصنوعی: به مقدار زیادی شکار کردی و خود را به همین کار مشغول کرده‌ای.

هوش مصنوعی: شب هنگام به خانه برگشتی و در کنار شب‌نشینی نشستی.

هوش مصنوعی: وقتی که کوه به عنوان پشت‌پناهی استوار خود را آماده کرد، روزی به گذر از کوه بیستون رسید.

هوش مصنوعی: اسب را به سختی به جلو می‌راند و دلش پر از نگرانی بود، همچنین از نعل اسبش زخم‌های زیادی برداشته بود.

هوش مصنوعی: از سنگ، جوی آب را می‌سازد و راهی را در دل سنگ باز می‌کند.

هوش مصنوعی: جنس سنگی با ظاهری صاف و زیبا مانند یک سندان سفید و جذاب که همچون گلبرگ های شاداب و خندان به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: با شگفتی گفت: چه زیبا و هنرمندانه‌ای، ای هنرمند، که می‌دانی چگونه می‌توانی از آهن، سنگ را به چنین براستی شکل دهی.

هوش مصنوعی: او در حین تماشا در جوی آب، به دقت به آب نگاه می‌کرد و مو به مو جزئیات را مشاهده می‌کرد.

هوش مصنوعی: ناگهان رخش، اسب نیرومند، فرمان را رها کرد و به سمت کوهی که در دوردست بود، شتافت چون آن را دید.

هوش مصنوعی: با اشتیاق و سرعت به سمت او رفت و سپس لحظه‌ای توقف کرد تا به دنبالش بگردد.

هوش مصنوعی: دختری جوان و زیبا با قامت بلند، دل را به سوی خود جلب کرده و در میان کوه‌ها جا گرفته است.

هوش مصنوعی: هر بازویی که از او آمده، مانند ستونی از آهن است و در برابر تیشه‌ی بیستون، او از نظر قدرت و عظمت، حقیر و ناتوان به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: در این بیت، گوینده خطاب به هنرمندی می‌گوید که در هنر خود ماهر و داناست. او از او می‌خواهد که آیا می‌تواند با ابزاری همچون تیشه‌ای آهنی که با زر ساخته شده، به کوه ضربه بزند؟ این اشاره به سختی کار و استفاده از ابزارهای نامناسب برای انجام وظایفی دشوار دارد.

هوش مصنوعی: چه نیرنگ و چه دسیسه‌ای است که تو به خاطر آن هنر و صنعتش را به نمایش گذاشته‌ای؟

هوش مصنوعی: صدای آواز به گوش مردگان رسید، اما آنها از شنیدن آن هیچ اطلاعی نداشتند.

هوش مصنوعی: بهاری را مشاهده کردم که در زیر پوششی پنهان شده بود، زیر آسمانی که آفتاب آن را پوشانده بود.

هوش مصنوعی: فرهاد با ناراحتی می‌گوید که نامش فرهاد است و در این موضوعی که به آن اشاره می‌کنی، همه وجودش را به نمایش گذاشته‌است.

هوش مصنوعی: به سختی می‌توانم پولاد را تیز کنم، همانطور که برای زخم‌زدن به کوهی که به آسانی حرکت می‌کند، نیاز به تلاش زیادی است.

هوش مصنوعی: اگر با تیشه به جان عشق ضربه بزنم، به وضوح می‌توانم پرده‌اش را از هم بگشایم.

هوش مصنوعی: وقتی به تو فهماندم که این سنگ‌تراش چه کسی است، تو هم بگو نام تو چیست؟

هوش مصنوعی: وقتی که تو در گوشم صحبت کردی، تمام عقل و آگاهیم به خاطر بی‌کسی و تنهایی از دست رفت.

هوش مصنوعی: عشق من، از من این سوال را نپرس زیرا دردها و ماجراهایم بسیار طولانی و پیچیده است.

هوش مصنوعی: اما می‌خواهم به تو بگویم که باید در کوهستان، تلاش و کوشش کنی تا به هدفی دست یابی.

هوش مصنوعی: اگر قصد داری کاری را انجام دهی، باید بدانی که آن کار به حمایت و همکاری دیگران نیاز دارد.

هوش مصنوعی: اگر من در کوهستان دارای رمه‌ای از بز و میش باشم، به هر طرف از این عدد زیاد می‌روم.

هوش مصنوعی: گروهی از شیرهای شکارچی به صورت جمعی و انبوهی از دشت به سمت کوه آمدند و بر فراز آنجا خوشحال و خندان بودند.

هوش مصنوعی: باید به دقت برنامه‌ریزی کرد و راهی را ایجاد کرد تا به ما در رسیدن به هدف‌هایمان آسان‌تر باشد.

هوش مصنوعی: این کار را تنها تو می‌توانی انجام دهی و هیچ کس دیگری از عهده‌اش برنمی‌آید. پس خودت دست به کار شو.

هوش مصنوعی: مرد قوی بازو به او گفت: «پاداش زحمت من قابل مقایسه با چیزی نیست که بتوان آن را در ترازویی سنجید.»

هوش مصنوعی: اگر عقل در کار باشد، چگونه می‌توانم بگذارم که به خاطر چیزهای نسیه، نقد را به خاک و نابودی بسپارم؟

هوش مصنوعی: می‌گوید: زبان شیرین و گوارا، از من می‌پرسد که در اینجا چه خبر است که من، این نعمت و پاداش را به دامن تو افشانده‌ام.

هوش مصنوعی: فرهاد به ذلت بر زمین افتاد و در حالی که زمین را بوسید، راز دلش را فاش کرد.

هوش مصنوعی: او در حال گریه به این معنا اشاره می‌کند که هدفش از زندگی و تلاش، مال و ثروت نیست. بلکه اعتقاد دارد که ارزش هنر را نمی‌توان با پول سنجید و برعکس، ارزش واقعی هنر چیزی فراتر از مال و دارایی است.

هوش مصنوعی: هر هنری که بر اساس میزان مالی ارزشمند باشد، در واقع مانند یک شیء بی‌ارزش است.

هوش مصنوعی: من پاداشی جز تماشای چهره دلربا و زیبای تو نمی‌خواهم، زیرا دیدن تو خود بهترین پاداش است.

هوش مصنوعی: از پرده‌ی ابروی هلالی‌ات پرده‌برداری کن؛ من را که دیوانه‌ام، دیوانه‌تر کن.

هوش مصنوعی: عشق، وقتی معشوق متوجه شد که کسی دلشکسته است، خواسته‌ای را به جای خودش به دل راه می‌دهد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که فردی از نیکوکاران به خاطر خوبی‌اش، از دیگری که به او نیاز دارد، نگذشته و کمکی را که می‌تواند ارائه دهد، به بی‌نیازها نمی‌دهد. به عبارت دیگر، فردی که خوبی می‌کند، نمی‌گذارد که نیازمندان از او کمک بگیرند.

هوش مصنوعی: با دستان نرم و لطیفش چادر را به بالا برد که ببیند کسی چگونه آن پوشیدنی را بر تن می‌کند.

هوش مصنوعی: فرهاد به خاطر تماشای معشوقش، از سر تا پا پر از انرژی و نشاط شده است و به خاطر عشق و شوقی که دارد، احساس سبکی و بی‌خود بودن می‌کند.

هوش مصنوعی: از سر گیجی و سردرگمی، دلش از درد و رنج در عذاب است و غم و اندوهش در درونش باقی مانده است.

هوش مصنوعی: وقتی حال او را دید، شیرین صدایی از خود بیرون داد که صدای آن به جانش جان تازه‌ای بخشید و دوباره به زندگی بازگشت.

هوش مصنوعی: در میانه راه، او نظم و ترتیب را برقرار کرد و مسیر را هموار ساخت تا جوانمردی با خود بوی خوشی را به همراه آورد.

هوش مصنوعی: شیرینی لب‌ها در پشت و فرهاد در جلو، از کوه به سمت مقصد خود روانه شدند.