هوش مصنوعی: به خاطر درخواست‌های فراوان، دختری زیبا به محلی شاد برای تفریح و خوش‌گذرانی رفت و در آنجا مهمان شد.

هوش مصنوعی: شاه نیز از خوشنودی مهمان نمی‌گذشت و به خاطر مهمان به خانه‌اش می‌رفت.

هوش مصنوعی: هر گلی که با بلبلی خوش می‌زند، بهاری را رقم می‌زند که زینت‌دهنده‌ی کل دنیا است.

هوش مصنوعی: شکر گفت که وقتی من خود تأثیرگذار هستم، چرا باقی عمر را با تو نگذرانم.

هوش مصنوعی: اگر تو بتوانی، برای دل من داستانی را بشنو. پس از آن، خودت خواهی دانست.

هوش مصنوعی: پادشاه از آن گفتگو متوجه شد و به خود آمد، سپس مجسمه را برداشت و مهر را از کیسهٔ راز خارج کرد.

هوش مصنوعی: اگر خسرو (شاه) نمی‌داند، دنیا می‌داند که من چون رستم، در عشق و عاشقی درگیر شلوغی‌ها و هیاهوها هستم.

هوش مصنوعی: در این مکان، من چه شیران و دلیرانی را به چالش کشیده‌ام و چه شاهان و بزرگانی را که شکست داده‌ام.

هوش مصنوعی: چقدر ثروت و دارایی‌ام از بین رفت و چه اندازه افراد بزرگ و با افتخار به جایی که من در آن زندگی می‌کنم، کاهش پیدا کرده‌اند.

هوش مصنوعی: من از چندین رقیب و حریف دورم و لب هر کس با من نیست، چرا که تنها من هستم که بر ساغرم نوشیدنی دارم.

هوش مصنوعی: من هدفم در این کار نبود که در این ماجرا به گونه‌ای بی‌ریا و بی‌نقص رفتار کنم.

هوش مصنوعی: اما به خاطر اینکه هر بار نامت را می‌شنیدم، تمام وجودم را برای به‌دست‌آوردن حضورت می‌دادم.

هوش مصنوعی: حالا شانس به من روی آورده و کاری انجام داده‌ام که بخواهم به دلیل پیوندی که با تو دارم، بزرگ‌منشی کنم.

هوش مصنوعی: جایز است که با وجود پرهیز از فساد و بدی‌ها، در نهایت به سرعت و شدت به سوی آن‌ها بروم.

هوش مصنوعی: اگر مرا می‌خواهی، باید از شوق خودت به من نزدیک شوی، زیرا بدون ازدواج، از سرنوشت و ارتباط تو دور خواهم بود.

هوش مصنوعی: پادشاه گفت: این کار آسانی است، آیا کار به اندازه‌ی این که تو یاوری در زندگی قابل اهمیت است؟

هوش مصنوعی: در این لحظه از موبدان بخواه که به خواسته‌ام پاسخ دهند، زیرا من تا فردا نمی‌توانم منتظر بمانم و صبر ندارم.

هوش مصنوعی: ای محبوب، اگرچه جانت زود رنج است، بیا امشب را با هم بگذرانیم، چرا که فردا نیز دور از ما نیست.

هوش مصنوعی: ملک بی‌نصیب از آن درخت خوشگل و دلپذیر که در آغوشی و بوسه‌ای خوشحال شده است.