هوش مصنوعی: تو که روزهایت شاد و پرنشاط می‌گذرد، چگونه می‌دانی شب‌ها برای من بدون تو چقدر سخت و طاقت‌فرساست؟

هوش مصنوعی: این مردم از چشمان من که مانند سیل می‌بارند، آب خوشی می‌نوشند، زیرا دل من که سوخته است، به سادگی از آن آب روان عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: قامت تو مانند تیر است، راست و بلند. و شگفتی این تیر این است که از من دور است اما به عمق وجودم نفوذ می‌کند و مرا تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: چشم تو مانند یک تیر مرا جذب می‌کند و غیرتم از این می‌سوزد که چرا این حس و عشق با دل و جان دیگران نیز گره خورده است.

هوش مصنوعی: ای جان، به من گوش کن، چرا بیشتر از این غمگین هستی؟ دل ما همین است که احساسات و دردهای‌مان را از طریق کلام بیان می‌کنیم.

هوش مصنوعی: دل‌های گم‌شده به دنبال کسانی می‌گردند که در خاک و زمین، در مسیری که آن سرو زیبا گذر می‌کند، حضور دارند.

هوش مصنوعی: درد و رنج جان‌ها را می‌سوزاند، نگذار که ناله‌ها به گوشت برسد، چون این ناله‌ها از دل خسرو به زبان می‌آید.