هوش مصنوعی: روزها گذشته و خبری از وفای تو نیست و بوی خوشی از سمت کوی تو به من نرسیده است.

هوش مصنوعی: پیرهن عمر من از ناامیدی پاره و خراب شد و هرگز نتوانستم به امیدم به لباس زیبایی دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: در بیابان به دنبال سعادت و شانس خود گشتم، اما تمام عمرم گذشت و به هیچ موفقیتی دست نیافتم.

هوش مصنوعی: چشمی که بی‌پروا به تماشای چهره‌ات نشسته، نتوانسته لبش را به بوسیدن پایت برساند و از این نعمت محروم مانده است.

هوش مصنوعی: در آن روزی که من به خاطر تو دلم را به خطر می‌اندازم، افسوس که چرا تیر مصیبت به سینه‌ام برخورد نکرد.

هوش مصنوعی: تن بیمار من، خوشا بر خاک تو! زیرا در حالت پرهیز از آسیب‌ها و بیماری‌ها درگذشتم و به هیچ درمانی دست نیافتم.

هوش مصنوعی: تمام جهان از زیبایی تو سهمی برده‌اند، ولی چه می‌شود کرد اگر نوبت گدایی به ما نرسید؟

هوش مصنوعی: ما که هستیم که بی‌دعوت و ناخواسته به جایی قدم بگذاریم؟ مانند مگس‌هایی هستیم که هیچ‌گاه توانایی دسترسی به خوراکی را ندارند.

هوش مصنوعی: عطر تازه‌ای که از زیبایی تو به مشام می‌رسد، هر روز مانند گلی در یک باغ سرسبز است، هرچند که با پادشاهان و بزرگان نیز از آن برگ گیاه بهره‌ای نرسیده است.