هوش مصنوعی: زمانی که تو زبان به سخن گشودی، همه انسان‌ها در شگفتی خاموش شدند و زمانی که با ناز و زیبایی قدم زدی، همه نگاه‌ها به سمت تو معطوف شد.

هوش مصنوعی: تو در عمق جان من هستی و گویی شخص دیگری وجود ندارد، ای پروردگار! چگونه ممکن است کسی دیگر در وجودی که جانش سنگین شده، جا بگیرد؟

هوش مصنوعی: در مسیری که دیروز گذر کردی، همه مردم به قیمت سرمه، خاک پای تو را خریدند و دل و چشمانشان را به رایگان به تو تقدیم کردند.

هوش مصنوعی: چقدر زلف دلتنگت جاذبه دارد که با آن، دل های بسیاری به جان می‌آید و گرفتار می‌شود.

هوش مصنوعی: اگرچه من فقط نیم‌جان دارم و به مرگ نزدیکم، اما این زندگی کوچک و بی‌اهمیت را به کسی می‌بخشم که ارزشش از هزار جان بیشتر است.

هوش مصنوعی: چهره تو برای من کافی است و من باک ندارم که برای تار موی تو جان و دل و عقل و هوشم را فدای تو کنم، چون خوشبختی من به زیان من تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: از غم تو چنان دلم شکسته است که نمی‌دانم چه کنم. اگر بخواهی، تا زمانی که کسی به تو عشق ورزد، نمی‌توان به ستم دل کسی را به دست آورد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توان زیبایی و کمال تو را توصیف کرد وقتی که من خودم در برابر زیبایی‌ات ناچیز هستم؟ هزاران نفر مانند خسرو هم در مقابل چهره‌ی تو می‌مانند و قادر به سخن گفتن نیستند.