هوش مصنوعی: شب از پی شب می‌گذرد و ما در انتظار صبح هستیم، اما هیچ خبری از سحر و روشنی وجود ندارد. گویی زمان بی‌خبر از ما می‌گذرد و ما همچنان در تاریکی باقی مانده‌ایم.

هوش مصنوعی: هر لحظه از زیبایی‌ات می‌گذری، به گونه‌ای که چهره‌ات همچون ماه درخشان است و این عبور از زیبایی تو، به گونه‌ای نیست که بتوان به راحتی از آن صرف‌نظر کرد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به بالاترین مرتبه خوبی برسی، باید مانند خورشید درخشان باشی، چرا که مانند تو هیچ کس دیگری وجود ندارد که در این سطح قابلیت درخشش داشته باشد.

هوش مصنوعی: کسی که با دیدن تو شگفت‌زده شده است، نمی‌تواند نظر و توجهش را از تو برگیرد؛ زیرا وقتی کسی تو را با چشم خود دیده، از نظرت غافل نمی‌شود.

هوش مصنوعی: حرف‌های تو به‌اندازه‌ای شیرین و خوش‌طعم هستند که شکر هم نمی‌تواند از غم و اندوه تو بگوید، اگر چه بگویند شیرینی شکر را.

هوش مصنوعی: از من دربارهٔ خودم نپرس، وقتی که رو به‌رویم می‌آیی؛ زیرا وقتی چهره‌ات را می‌بینم، دیگر چیزی از خودم نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: همه به من می‌گویند که باید صبر کنم و این خوب است، اما من چه کار کنم که صبر کردن برایم دردناک است و دیگر نمی‌توانم آن را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: دل نیازمند خسرو، اگر کسی سخن تو را همانند قلم بخواند، با این حال بی‌معناتر از آن است که دو سر داشته باشد.