هوش مصنوعی: هر شب حس می‌کنم که جانم به لب رسیده و با ناله‌های اندوهگین خودم را به یاد آن کسی می‌اندازم که با بی‌رحمی‌اش در دل من زخم زده و در جستجوی نشانه‌ای از او هستم.

هوش مصنوعی: آن شخص شاد و بازیگوش که دل عده‌ای را شکسته بود، در نهایت روزی خود با خود برد، و همان دلشکستگی‌ها به خود او بازگشت و او را گرفتار کرد.

هوش مصنوعی: دوستان، من کی می‌خواهم ناله کنم، اما وقتی درد در دل باشد، طبیعی است که ناله کنم.

هوش مصنوعی: کسانی که دلشان به عشق ورزیدن به عزیزانشان می‌تپد، از اشک‌ریختن در فراقشان معذور و بی‌تقصیرند، زیرا دوری از چهره محبوبانشان موجب ناراحتی و گریه زیاد می‌شود.

هوش مصنوعی: باد را بوی خوشی می‌رسد که می‌گوید برای غذای خود تکه‌ای خاک بیاورد، تا روح خسته را احیا کند.

هوش مصنوعی: من از صد چیز ناراحت هستم، اما وقتی او (معشوق) در برابر چشمانم قرار می‌گیرد، در آن لحظه نمی‌دانم چه بگویم و زبانم قفل می‌شود.

هوش مصنوعی: نگاه جذاب و خطرناک تو می‌تواند حتی زاهدی که صد سال عبادت کرده را تحت تأثیر قرار دهد و او را به حالتی سرشار از شیدایی و مستی بکشاند.

هوش مصنوعی: در شب از شراب می‌نوشم و از ترس دلبری‌های معشوق در روز، توبه می‌کنم، اما با دیدن روی ساقی، دوباره به سوی او روی می‌آورم.

هوش مصنوعی: این دل سرکش، کار مرا به رسوایی کشاند و ای شاه، فرمان بردن از دل همین نتیجه را به دنبال داشت.