هوش مصنوعی: از دل غمگینم برای محبوبم دلتنگی می‌کنم، مانند رودی که به سمت معشوق روان است.

هوش مصنوعی: تا جایی که توانستم، بار غم او را به جان خویش تحمل کردم، اما اکنون که عشقش به من فشار می‌آورد، دیگر از عهده‌اش برنمی‌آیم.

هوش مصنوعی: اگر نیش جفای او از دلم برود، تعجبی نیست. لذت دشنام او هرگز از جانم بیرون نمی‌رود.

هوش مصنوعی: نگاه و لبخند او برایم همچون چاقویی است که خونم را می‌ریزد، اما من سپاسگزارم، زیرا این موقعیت خود به نوعی شکرگزاری دارد و احساسات و شکایتم به راحتی بر زبانم جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: بعد از مرگ، اگر به خاک تبدیل شوم و بدنم به گرد و غبار تبدیل شود، عشق او از مغز و استخوانم همچون رود جاری خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر در آن کوی بیفتم و تیغی به سرم بگذارند، آنقدر از دل غم عاشق آن معشوقم می‌سوزم که مانند رود اشک بریزم.

هوش مصنوعی: چهره محبوب من گاه‌گاهی از نظر دور می‌شود، اما تصویری که از او در ذهن دارم آن‌قدر زنده و پررنگ است که مانند چشمی پر از اشک مانده، تاب دیدنش را ندارم.