هوش مصنوعی: ما نمی‌خواهیم که از غم خود کسی را آگاه کنیم، حتی آشنایان هم نمی‌توانند از چهره‌ی خونین ما بفهمند که چه حالتی داریم.

هوش مصنوعی: در هوای او، اگر کسی به من نصیحت می‌کند، وقتی او را ببینم می‌فهمم که مردی کاردان است، حتی اگر خودش به خاطر این هوا از حال و وضعیت بیرون برود.

هوش مصنوعی: دیروز به من گفتند که آن پادشاه زیبایی‌ها به یاد من است. آیا این عشق و دلبستگی‌ام را که باعث شده از جانم بیفتم، فراموش کرده است؟

هوش مصنوعی: این شعر به تشویق نوشیدن باده و لذت بردن از آن می‌پردازد و به نوعی می‌گوید که در زمان نوشیدن، شخص مست می‌تواند از ادعاهای زهد و پرهیزگاری افرادی با شرایط ظاهری پارسا فاصله بگیرد و هویت واقعی‌اش را در لحظه احساس کند. این به معنای تایید شادی و آزادگی در زندگی است.

هوش مصنوعی: گفتم که اولین بار می‌خواهم درونت را درک کنم. آن لحظه چه کسی است که بتواند این روح را بشکافد و تو را از آن بیرون بیاورد؟

هوش مصنوعی: من به عشق تو آن‌قدر فانی می‌شوم که به خاک کوی تو تبدیل خواهم گشت. حتی اگر نسیم صبح، خاک من را از اینجا ببرد، باز هم به عشق تو آغشته‌ام.

هوش مصنوعی: مردم از پیچیدگی و زیبایی زلف او به شدت تحت تأثیر قرار گرفته‌اند و هیچ‌کس نمی‌تواند جان من را از این دامی که برایم ایجاد شده است نجات دهد.

هوش مصنوعی: او از در بیرون می‌رود و می‌گوید: ای خسروا، نرو! ببین که این لطیفه را هر جا می‌برد.