هوش مصنوعی: ای کسی که مانند جان، از نزد ما رفته‌ای، زود برگرد زیرا من از دوری‌ات دلم همچون چوب عود، در آتش سوخته است.

هوش مصنوعی: ای کاش مرا در آتش بنشانی تا از حسد دیگران بسوزم و نابود شوم.

هوش مصنوعی: ای کسی که با آه دلم آبرویم را بردی، از این زخم بترس، زیرا تو که در وجود من آتش زدی، نباید بی‌توجه باشی.

هوش مصنوعی: روزی چهره‌ی جان را بدون پوشش و حجاب مشاهده کردم، و مانند ذراتی که از پنجره‌ی دل می‌تابند، نور خورشیدِ وجود او را دیدم.

هوش مصنوعی: داستان ما با تو فراتر از داستان‌های معروف و عاشقانه‌ای مانند لیلی و مجنون است؛ رابطه‌مان از عشق خسرو و شیرین هم ارزشمندتر است و حتی نمی‌توان به مقایسه‌ای با وامق و عذرا پرداخت.

هوش مصنوعی: عشق، شیطنت و جنون در وجود ما، داستان و افسانه‌ای نیست که فقط باید شنید، بلکه حقیقتی است که باید آن را درک کرد.

هوش مصنوعی: عشق به قدری ارزشمند و والاست که حتی خسرو، که فردی بزرگ و توانمند است، در میانسالی و در برابر جوانان، به خاطر عشق خود به سجده می‌رود و خود را تسلیم می‌کند.