هوش مصنوعی: آبرو و اعتبار من به خاطر عشق به زیبارویان در حال نابودی است و از شدت غم و ناامیدی بر سر خود خاک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: زلف تو، به مانند داری از عمر من است، ای جوان، زیرا شوق و آرزوی زلفت باعث می‌شود عمرم به هدر برود.

هوش مصنوعی: از شب غم، صبح پیری بر من خاکستر می‌نشانَد، چه خوب بود که مثل گذشته جوانی باقی می‌ماند، گویی آن روزها فقط نسیمی بود که گذشت.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف حالتی از عشق و دلتنگی می‌پردازد. شعری به تصویر می‌کشد که چگونه آتش عشق در دل به دود تبدیل می‌شود و نشان می‌دهد که در نهایت، وقتی که آدمی از پا می‌افتد و خستگی به او غلبه می‌کند، مانند شمعی که در اثر سوختن خاموش می‌شود، باید روشن و شفاف باشد. به نوعی، این احساس عمیق و درونی را نشان می‌دهد که گرچه ممکن است فردی دچار رنج و درد شود، اما هویت و وجود او به زیبایی و روشنی باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: ای کسی که از دوست‌داشتن و عهد و پیمان با رفقای قدیمی‌ات دست کشیدی، گاهی باید به یاد آن عهد و وفا بیفتی.

هوش مصنوعی: زمانی که سرنوشت به یاری‌ات بیاید، خوشا آن روزی که شانس به تو روی بیاورد و تو را بپذیرد.

هوش مصنوعی: خسرو در طول زندگی خود فقط درد و رنج را تجربه کرده و هیچ چیزی جز شانس و خوش‌شانسی برای او وجود نداشت که از مادر نصیبش نشده بود.