هوش مصنوعی: صبح به خدایم می‌گویم که از آن دو لب محبوبم داستانی برایم بگوید و یا شب‌هنگام به یاد تو، جام شادی را بنوشم.

هوش مصنوعی: اگر بتوانم به آن مکان مقدس دسترسی پیدا کنم، نوشیدنیی می‌خواهم که از زنده نگه داشتن روح سرچشمه می‌گیرد و آن را تا لب‌هایم خواهم کشید.

هوش مصنوعی: گفتی امشب موهایت را به دست می‌گیرم تا وقتی که می‌نوشی، من هم اینطور به آرامی و با شوق می‌کشم و منتظر می‌مانم تا شب فرابرسد.

هوش مصنوعی: اگر موهایت را به دست بگیرم، انگار که بی‌ادبی کرده‌ام. من عاشق و مست هستم و از من توقع ادبی نیست، اما می‌خواهم این کار را انجام دهم.

هوش مصنوعی: تا کی می‌توانم آتش دل را پنهان کنم؟ می‌خواهم آن را بیرون بریزم. وقتی دودی از جانم بلند می‌شود، دیگر چندین تب را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: کار من به جایی رسیده که چنان از درد و ناله می‌کشم که هنوز هم در این غم، ناله‌های عجیب و غریب بیشتری سر می‌دهم.

هوش مصنوعی: عشق با خود مشکلات و نگرانی‌هایی به همراه دارد و این درد و رنج هر شب من را از یاد خسرو دلتنگ می‌کند و برای او احساس شور و هیجان می‌کنم.