هوش مصنوعی: من از معشوقم اگرچه درد و رنج‌های زیادی را تحمل می‌کنم، اما نمی‌خواهم اینطور به نظر بیاید که از او فاصله می‌گیرم یا خود را به دور از او قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: مردم، شما از من چه انتظاری دارید؟ من به‌هیچ‌وجه نمی‌توانم از نزدیکان خود دوری کنم.

هوش مصنوعی: دیگر این‌قدر بیشتر نمی‌توانستند تحمل کنند که مرا بکشند. اگر بخواهم، به‌راحتی می‌توانم در آغوشش بروم و در میان گیسوانش خود را آرام کنم.

هوش مصنوعی: من جزو آنهایی نیستم که از زیبایی‌ها ترس داشته باشند؛ اگر شرایط سختی برایم پیش بیاید، برای آنها حاضر به تحمل هر چیزی هستم.

هوش مصنوعی: دل عاشقان تا وقتی که اشک می‌ریزند، من هم با تمام وجود زیبایی‌ها و نازهای محبوبان را در دل خواهم داشت و سعی می‌کنم از آن لذت ببرم.

هوش مصنوعی: اگر تو را ببینم، ای عشق، به من نگو که چه کنم؛ چون چشمانت مرا می‌کشند، پس از تو می‌خواهم که من هم از نگاه‌هایم برای تو بکشم.

هوش مصنوعی: ای خروس که هیچ صدایی نداری، روز به پایان خواهد رسید و در آن زمان، ممکن است هم سرت را بزنم و هم زبانت را از دهانت بیرون بکشم.

هوش مصنوعی: دل خسرو، که دچار گمراهی شده، به دنبال لبخندی از او خواهد بود که در آن گوشه دهانش پیدا می‌شود.