هوش مصنوعی: در هر لحظه، فکر و احساس ما به سمت محبوبی جلب می‌شود که نگاهی به ما دارد و در آنجا که دل ما به او می‌رسد، همان دل ما را بیشتر به آنجا می‌کشاند.

هوش مصنوعی: یار و دوست من همیشه در ذهنم حضور دارد، پس چرا فراموشی در دفتری که به او تعلق دارد، جا می‌گیرد؟

هوش مصنوعی: عزیزم، دیگر اجازه نده که نسیم صبحگاهی در کوی تو بگردد، زیرا هر لحظه زلفهای مشکین تو او را به سمت خود می‌کشد.

هوش مصنوعی: بهار با عطر خوشش فرا رسید، در خانه نمان، ای محبوب، زیرا برای لذت و شادی، هر گلی در دشت چادر برپا می‌کند.

هوش مصنوعی: ای دل، چرا مرا می‌ترسانی؟ هر عاشقی از طعنه و کنایه‌هایی که دشمنان می‌زنند بسیار رنج می‌کشد.

هوش مصنوعی: ای دل، اگر ناگهان با زیبایی و نگاه او روبرو شدی، در آن زلف او اقامت نکن، زیرا این کار تو را به جنون و عشق می‌کشاند.

هوش مصنوعی: به جان خسرو رحم کن، زیرا او به خاطر دوری از چهره تو، به طور کامل در اندوه و حسرت به سر می‌برد و تنهاست.