هوش مصنوعی: اگر تو ما را از حلال خود محروم کرده‌ای، لااقل با یک نگاه به شراب ناب خود ما را بنواز.

هوش مصنوعی: من آن‌قدر بی‌تابی و دل‌تنگی دارم که دوست دارم از تو بخندم، ولی تو خنده‌ام را بر سردم پیرایه کن.

هوش مصنوعی: چهره‌ات مانند ماه شب‌ها دل را به درد می‌آورد و چون سگان ناله می‌زنند. تو اما در این میان به خوشی و بازی مشغولی و مانند کودکی در زیر نور ماه، بی‌خبر از همه چیز هستی.

هوش مصنوعی: زمانی که به مرگ نزدیک می‌شوم، چه چیزی از تو کم می‌شود؟ اگر یک نگاه بی‌محابا به عاشق بی‌تابت بیندازی، چه اتفاقی می‌افتد؟

هوش مصنوعی: در آستانه تو، گه‌گاه به دربان زنهار چوبی خورده‌ام. ای صاحب منزل، لطف کن و به این درویش بدخلق، که از جانب خودت است، بخششی عطا کن.

هوش مصنوعی: خاک کوی تو را بسیار دوست دارم، از اشک‌هایم نترس و اجازه بده که اثراتی از آن طرف بر موهای تاب‌دارم بیفتد.

هوش مصنوعی: من تا پیش از این احساس خوشحالی و آرامش داشتم تا اینکه خاک در آستانه درِ تو بر سرم ریخت. اکنون در این خاک به دنبال آب خود می‌گردم، اما همچنان چیزی پیدا نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من هم از این دنیا چشم پوشیده‌ام و هم دل خود را از عشق معشوقان بریده‌ام. با این حال، اشک و درد من همچنان چون آبی که در دل دارم باقی مانده است.

هوش مصنوعی: زمانی که با ناز و غمزه به عاشقان خود آسیب زدی، باید همان دشنه‌ای که به جان خسرو زدی را بر دل خودت هم بگذاری.