هوش مصنوعی: این چشم گریان امیدوار است که آن معشوق خوشگل و دلربا کی به سراغش می‌آید. دل تشنه‌اش پر از درد است و می‌داند که تا چه زمانی باید منتظر بماند تا به او آب حیات برسد.

هوش مصنوعی: شب‌هایی را می‌گذرانم که در عذاب و درماندگی به‌سر می‌برم و به‌خاطر جدایی، در بی‌قراری و ناآرامی در میان خاک و خون غوطه‌ورم. نمی‌دانم این شب‌ها چه زمانی به پایان خواهند رسید.

هوش مصنوعی: شب من با ستاره‌ها و ماه روشن است و امروز روز تنهایی من است. در این روز، دو چشمانم به راه دوخته شده که ببینم محبوبم چه زمانی خواهد آمد.

هوش مصنوعی: ای نسیم، چند بار به او بگو که گل خوشبوی من در کنار من است و بپرس که کی آن سرو زیبای خرامان به من می‌رسد.

هوش مصنوعی: من به خاطر اندوه و غمی که دارم، در وضعیتی سخت و دشوار گرفتار شده‌ام. این دستِ تبر و آن کفن نشان‌دهنده‌ی وضعیت خطرناکی است که در آن هستم، و من در انتظار دریافت حکمی از سوی تو هستم.

هوش مصنوعی: ای خیال دلربا و فریبنده، جانم به شوق و آرزو به لب آمده است. ای دل بی‌ایمان، بگو که این شخص نامسلمان چه زمانی به ما خواهد رسید؟

هوش مصنوعی: چون جعد من از آسیب‌ها پیچیده و لاغر به مانند موی من از ناراحتی‌هاست، و به هم ریخته است چون زلف من از نسیم، آرزو دارم که موهای پریشانم به سامان برسد.

هوش مصنوعی: تو با حیله‌ات دل مرا ربودی و من از لبت طعمه‌ای چشیدم. حالا بار سنگینی بر دوشم است و هنوز نمی‌دانم چه زمانی از این حال نجات پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این بیت، فردی به تصویر کشیده شده که در حال نبرد است و احساس خستگی و ناامیدی می‌کند. در حالی که دوستان و یارانش از او جدا شده‌اند و او به تنهایی در مقابله با چالش‌ها باقی مانده است. این فرد به فکر رسیدن به یاران خود است، اما زمان زیادی گذشته و او نمی‌داند کی دوباره با آن‌ها دیدار خواهد کرد.