هوش مصنوعی: هرجا که آن معشوق زیبا و رقصان وارد شود، ناله و شیون بلند می‌شود. فریاد بلبل نیز زمانی خوشایند و دلنشین می‌شود که گل به باغ برسد.

هوش مصنوعی: من خودم نمی‌خواهم به خاطر درد جدایی جان بدهم، اما ای عمر، تا زمانی صبر کن که آن خدعه‌گر به من برگردد.

هوش مصنوعی: در نیمه شب خیالی از او به سراغم آمد و جانم را به لبم رساند. شرمنده شدم، زیرا درویش همواره به یاد اوست، همانطور که مهمانی ناگهان به خانه وارد می‌شود.

هوش مصنوعی: شبی که در میان کشتگان نشسته‌ام، وقتی که ناله می‌کنم، به من می‌گوید که صبر کن، این حال و روز هم به زودی به پایان خواهد رسید.

هوش مصنوعی: ای دل، چرا با بدی‌هات من را آزار می‌زنی؟ وقتی او را می‌بینم، چشمانم پرده از دل می‌زنند. صبر کن تا شب‌های جدایی بیایند.

هوش مصنوعی: امروز به دیدن تو می‌آیم، با دل شرمنده. اما تو بر من چه لااقل بزرگی داری. فردا که زمان مؤثر شود، اوضاع تغییر خواهد کرد.

هوش مصنوعی: دل من از قبل هم افسرده‌تر شده است، زیرا وقتی که سلطانی به جایی وارد می‌شود، آن مکان که قبلاً هم ویران بود، حالا ویرانه‌تر خواهد شد.

هوش مصنوعی: به مدت پنج روز برای کارهای خوب دلخوری و بدی نکن، زیرا وقتی که چشمت را ببندی، می‌بینی که زمان به پایان می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر خسروا (پادشاه) دچار اشتباه شود، از ناآگاهی‌اش دلت به حالش نسوزد؛ زیرا برای رسیدن به آگاهی و درک درست، نیاز به تجربه و زمان زیادی دارد تا بتواند به فهم درستی برسد.