هوش مصنوعی: دل من دوباره در خیابان‌ها و کوچه‌های تو گم شده است. نمی‌دانم چگونه توانستم به آن چهره‌ی عجیبی که دیوانه‌ام کرده نگاه کنم.

هوش مصنوعی: ای باد، گاهی به من بگذر و یاد آشنایان قدیمی را برایم زنده کن، حتی اگر آن فرد برای من غریب باشد.

هوش مصنوعی: هر شب از تمامی جهات به داخل می‌آیم و در دل خود می‌اندیشم که از کدام سمت باید این خرابه را محافظت کنم.

هوش مصنوعی: شمع را در دل خود برافروز و بگذار که آتش آن سینه‌ات را بسوزاند؛ چرا که شمع نمی‌تواند برای پروانه رحمت و شفقتی داشته باشد.

هوش مصنوعی: عمر ما گذشت و داستان درد و رنج ما هنوز به پایان نرسید. شب به پایان رسید و حالا بهتر است که دیگر داستان را کوتاه کنیم.

هوش مصنوعی: به خاطر تماشای زیبایی او، جانم رنجور و خراب است و ناز او فراتر از حد و اندازه است. ما به بویی سرمست شده‌ایم و ساقی، پیاله را پر می‌کند.

هوش مصنوعی: ای دل، آخر چه زمانی در کوی ما قدم می‌زنی؟ این‌طور ناگهانی فراموش کردي که در خانه ما چه خبر است؟

هوش مصنوعی: نیازی به گفتن نیست که باید از عیب و بدنامی دوری کرد، زیرا یک فرد دیوانه هیچگاه از رسوایی درس نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: خسرو از درد و سوز دل خود آگاه است و از زیبایی‌های دنیا بی‌خبر است. مرغی که به آتش عشق دچار است نمی‌تواند از لذت دانه و خوراک باخبر باشد.