هوش مصنوعی: ای باد، پرده از چهره‌ی آن معشوقه‌ی آتشین بردار و اگر می‌توانی، به این زمین رنگ آبی بزن تا زردی و غم را از بین ببرد.

هوش مصنوعی: ای چشم، تو که به خاطر ظلم و ستم دایماً در حال اشک ریختن هستی، یا جان من را از غم بگیر، یا این غمگین را جان بده.

هوش مصنوعی: به خاطر ریزش خون تو بر درگاه، من با اشک‌های روانم خواهیم شست که چگونه ممکن است دیدگان آلوده‌ام را به آن درگاه پاک برسانم.

هوش مصنوعی: از آن نگاه کردن بی‌رحمانه، قصد گرفتن انتقام نکن، عقل و دینت را به یغما نبر. دین را به تمسخر نگیر و به آن بی‌پروا، آن دختر هندی که بی‌رحم است.

هوش مصنوعی: زمانی که جلب توجه می‌کنی و لباسی زیبا بر تن می‌کنی، خواهش می‌کنم به خاطر خدا زینت‌هایت را از نگاه ما پنهان نگهدار؛ چرا که قامت زیبا و چالاک تو بسیار دلربا است.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به این دارد که در جنگ و نبرد، سرداران و فرماندهان دین به مانند سرهایی هستند که بر روی زین اسب قرار دارند. وقتی که جنگ به پایان می‌رسد، آن‌ها بر زمین می‌افتند و به این صورت به پیروزی یا شکست در نبرد اشاره می‌شود. به طور کلی، این تصویرسازی نشان‌دهنده‌ی عواقب و نتایج جنگ و سرنوشت فرماندهان است.

هوش مصنوعی: زمانی که تو با زیبایی‌ات مثل شمع روشنی بخشیدی، من مانند پروانه‌ای که به شمع نزدیک می‌شود، به سوی تو کشیده شدم. تو با آن نگاه بی‌پروا و دلربای خود، هنر عبور از پرده را به من آموختی.

هوش مصنوعی: اگر هرگز لب به من ندهی و حتی اگر بگویی که بوسه‌ای بر لبانم بزن، وقتی که نزدیک دهنم می‌شوم، درک و فهم من گم می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی جان من از بدن جدا شود، دیگر وصالی برایم سودی نخواهد داشت. این درد و زهر به راحتی از زندگی من گذشت، پس لطفاً تریاک را هدر نده.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در دل شب، منظره‌ای روشن و درخشان همچون آفتاب ظاهر شده است. این نور چنان تأثیری دارد که می‌خواهد آسمان را به آتش بکشد و دگرگونی بزرگی ایجاد کند. به عبارتی، صبح نزدیک است و با خود امید و روشنی می‌آورد.

هوش مصنوعی: خسرو کیست که اگر عشق او را بسوزاند، دیگر نمی‌تواند خس باشد؟ حتی یک ذره آتش برای سوزاندن هزاران خرمن کاه کافی است.