هوش مصنوعی: زلف‌های پیچ‌وتاب‌دار تو، باعث ویرانی دین‌ها شده است و من به وجود دهانت شک دارم که باعث از بین رفتن یقین‌ها می‌شود.

هوش مصنوعی: کافر نمی‌تواند با دل من آنچه تو کردی، یعنی کارهایی که تو با من کردی برای من مجاز است.

هوش مصنوعی: با این وضع که تو با لبخند شیرینت مرا به زحمت می‌اندازی، جهانی برایم می‌سازم که از زیبایی دندان‌های تو می‌توانم انتقام بگیرم.

هوش مصنوعی: در این بیت، بیان شده است که از سرنوشتمان نمی‌توانیم دوری کنیم، همان‌طور که بوی خوش چوب صندل به خاطر انسان‌های مشابه ناپدید نمی‌شود. این تصویر به نوعی به ارتباط عمیق میان ما و ماهیت وجودیمان اشاره دارد.

هوش مصنوعی: من به دلیل عشق و محبت به معشوق، تبدیل به همان چیزهایی شده‌ام که او را می‌سازند. در دل و روح انسان، بسیاری از مسائل و دغدغه‌ها به وجود می‌آید که به خاطر اوست.

هوش مصنوعی: در کعبه، هدف رسیدن به معبود است؛ اما در بیابان جدایی از تو، چگونه می‌توان از دسیسه‌ها و فتنه‌ها در امان ماند؟

هوش مصنوعی: هر صبح در سر کوی تو به امید می‌گریم و چون مطرب، در انتظار می‌مانم تا درهای لطف و کرمت به روی من باز شود.

هوش مصنوعی: اگر خواهان محبت و عشق هستی، ای دوست، در هر جایی که اشک‌های من بر زمین می‌ریزد، آن را جستجو کن.

هوش مصنوعی: عشق تو به قدری عمیق و ماندگار است که مانند یک نقشی که بر روی نگین حک شده، هیچ‌گاه از دل خسرو محو نمی‌شود.