هوش مصنوعی: روزهای سختی در انتظارم است و احساس می‌کنم که باید از مشکلات پیش رو فرار کنم. در این شرایط، کلاه راحتی‌ام را از سر می‌زنم و بر زمین می‌زنم تا به واقعیت‌های زندگی مواجه شوم.

هوش مصنوعی: وقتی به آن چهره زیبا دسترسی ندارم، به سمت باغ می‌روم و در یاد او، به هر درخت سربلند و زیبا، با شوق و حسرت، پیراهنم را پاره خواهم کرد.

هوش مصنوعی: برای من همین کافی است که روزی با کمال اطمینان و افتخار بر زمین قدم بگذاری، چرا که قبلاً آن شخصی بودم که همین زهر را به زنجیر می‌کردم.

هوش مصنوعی: او می‌گفت اگر روزی از غم‌های خود رها شوم، به خاطر این دل غمگینم، گریه‌ای بسیار خواهم کرد.

هوش مصنوعی: جان تو برای من از ارزش بالایی برخوردار است و در آخرین لحظه، در حالی که به تو عشق و وفاداری می‌ورزم، خواهم گفت که تو در قلب من جا داری.

هوش مصنوعی: هرچند خون من آلوده است، اما امشب در بزم تو، از دیدگان اشک‌بارم آبی بر در تو خواهم ریخت.

هوش مصنوعی: در شب‌های غم‌انگیزم بدون تو، دیگر چه جای فکر و احساس و جان وجود دارد؟ ای شمع وجودم، می‌خواهم آتش عشق را در این چیزهای بی‌ارزش بیفکنم.

هوش مصنوعی: از این به بعد، ای پادشاه، دیوانه می‌شوم، چون دیگر دل و جراتی ندارم که در برابر آن معشوقه چابک و زیبا، خود را دلاور و شیر نشان دهم.