هوش مصنوعی: تمامی شادابی و سرخوشی مردم ناشی از می و نوشیدنی است، اما دیوانگی و عشق من از نگاه زیبای آن نرگس مست سرچشمه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: امشب حال و هوای خاصی دارم و از احساساتم لذت می‌برم. مرا نگران نکن، ای گریه‌ای که خودم با ذوق و شوق به آن پرداختم و اکنون این آتش از خانه بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: هر شب با خیال و داستان‌های آلام و دردهایم صحبت می‌کنم، و از همین داستان‌هاست که بی‌خوابی به سراغم می‌آید.

هوش مصنوعی: در قلبم تصویر او در حال چرخش بود، از او پرسیدم که چه دنبال می‌گردی. او گفت: دوستی، و اضافه کرد که دوستی از این ویرانی و نابسامانی برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: پلیسی که از گریه و ناله‌ام دیوانه شده بود، به دوستانش می‌گفت: شب دوباره فرا رسیده و آن دیوانه دوباره برمی‌خیزد و فریاد می‌زند.

هوش مصنوعی: من خودم را سوزانده‌ام، نه به خاطر تو. ای شمع زیبا که مایه‌ی نابودی نکورویان هستی، حتی جان پروانه نیز از پروانه به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر لب‌های تو خون من را بریزد، من گنه‌کارم؛ با یک بوسه چه کرده‌ام که این خط به‌سان شمشیری از بین لب‌های دشمنان برمی‌خیزد؟

هوش مصنوعی: لطفاً آن خال زیبا را از دید دیگران پنهان کن، زیرا که بی‌خبران در زندگی خود چنان گرفتار می‌شوند که گاهی از یک دانه به سختی رنج می‌کشند.

هوش مصنوعی: این چه یاری می‌تواند باشد که با وجود درد و رنجی که خسرو می‌کشد، هیچ کس به او کمک نمی‌کند و تنها صدای فغان او از دل بیگانگان بلند می‌شود؟