هوش مصنوعی: هیچ زمانی نیست که من به خاطر تو دلم نسوزد و کدامین دل را می‌توان پیدا کرد که از ناز و غمزه‌ات بی‌نصیب باشد و نسوزد.

هوش مصنوعی: عزیزم، آیا وجود تو مانند یک چراغ روشن است؟ من به خاطر عشق و احساسی که به تو دارم، در درون می‌سوزم، مانند شمعی که پیراهنش را نمی‌سوزاند و فقط نور می‌افشاند.

هوش مصنوعی: از دوری تو بر دلم درد سنگینی دارد، و از عشق تو هر لحظه دردی می‌کشم. من از غم در حال سوختن هستم، اما آیا دل تو برای من نمی‌سوزد؟

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم برای این درد و سوز زیاد صحبت کنم، زیرا هیچ‌کس به اندازه من غمگین و آزرده خاطر نیست. کسی به این احساسات و رنج من اهمیت نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: از شدت دوری و دلتنگی، بدنم زیر پیراهن به شدت می‌سوزد، اما عجیب است که خود پیراهن هیچ آسیب نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: در تمام طول شب به خاطر تاریکی و تنهایی‌ام رنج می‌برم، زیرا در این جا هیچ کسی نیست که به فکر من باشد و برایم احساس همدردی کند.

هوش مصنوعی: چراغ من روشن نمی‌ماند و این نشان می‌دهد که وجود سرد من باعث خاموشی آن شده است. حتی چراغ خانه همسایه هم تحت تاثیر من قرار می‌گیرد و روشن نمی‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی تو به باغ می‌آیی، بدان که زیبایی و مهربانی‌ات باعث می‌شود حتی گل‌ها و سوسن‌ها از شرم آتش نخورند و پژمرده نشوند.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی که غم خسرو چه حسی را در من ایجاد می‌کند؟ تو خود را نادان نشان می‌دهی، اما این اندوه مرا سوزانده است. اگر چنین نبود، سخنان و تمسخرهای دشمن نمی‌توانستند این‌گونه ذره‌ذره در من بسوزند.