هوش مصنوعی: وقتی که جان عاشقان به آن ماه تابان می‌رسد، او را مثل یک پادشاه و سرپرست می‌سازند و جهانیان خود را به رایگان در خدمت او قرار می‌دهند.

هوش مصنوعی: آن جوان شوخ آرام و با وقار می‌رود و همه را در حیرت واداشته است. خالق بزرگ آن قدرتمند است که می‌تواند از آب، آن درخت زیبای سرو را بسازد.

هوش مصنوعی: آن معشوق بر ابرویش خالی دارد و جانم فدای اوست. در آن لحظه، خیلی از دل‌ها طعمه زاغ و کمان می‌شوند و آسیب می‌بینند.

هوش مصنوعی: من در پی آن نگاه هستم، زیرا گاهی با ناز و لحن شوخ خود مستی می‌کند و گاهی خود را ناتوان و ضعیف نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: هزاران نفر را ببین که مانند خاک در کوی تو پخش شده‌اند، مانند بازنده‌ای در شطرنج که به دنبال بهانه‌ای برای ساختن و تغییر وضعیت خویش است.

هوش مصنوعی: عشق و شوق به محبوب مانند شعله‌ی شمعی است که پروانه‌ای عاشق در کنار آن احساس خوشبختی می‌کند. وقتی این پروانه مهمان محبوبش را می‌بیند، دلش شاد می‌شود و از گرمای عشقش بهره‌مند می‌گردد.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توان به عاشق بیچاره آرامش داد، مگر اینکه او مکان و منزلگاه دلخواه خود را به جای امنی تبدیل کند.

هوش مصنوعی: به خاطر درد و غم خسرو، هر لحظه برای زندگی دوباره باید صدای خود را از عمق دل به زندگی تبدیل کند.