هوش مصنوعی: هر بار که چشمان من بر چهره زیبای تو می‌افتد، در طول شب تا سپیده‌دم، حسرت و درد در قلبم جای می‌گیرد و افکار ناراحت‌کننده مانند خار و علف هرز در ذهنم می‌روید.

هوش مصنوعی: چشم من هم به اندازه‌ای مرا مجروح کرده که این درد و رنج‌ها همه ناشی از وجود من است. به‌طوری‌که هر لحظه اشک‌های گرانبهایی از این چشمانم فرو می‌ریزد.

هوش مصنوعی: با وجود اشک‌هایی که پای دیوار تو می‌ریزم، در دل هم احساس غم دارم و هم شادی. غم از آنچه که از دست رفته و شادی از آنچه که بر سرم نازل شده است.

هوش مصنوعی: هر لحظه در دل من آتش و اشتیاقی وجود دارد، باید به من فرصتی بدهی تا این شعله تندتر شود. نگرانم که اگر به حال خود رها شوم، این شعله می‌تواند به هر جا که خاکسترم باشد، آسیب بزند.

هوش مصنوعی: من مانند نیلوفر آبی هستم که به خاطر کرب و دشواری‌ها، صورتم زرد و پژمرده شده است. و دست‌یابی به چنین روزی که نور خورشید بر من بتابد، کاملاً ناممکن به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: کسی به درد و ناله من توجه نکرد و حالا که خودم غم را تجربه کرده‌ام، حتی اگر کسی به دروغ هم ناله کند، باز هم به حرف او باور نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: به این ترتیب، ای خسرو، وقتی که زنده‌ام، وای از روزی که ناگهان او را نبینم، در این صورت، فکر و آرزوی دیدن او در روزهای آینده به سراغم می‌آید.