هوش مصنوعی: از دور نمی‌تواند دور باشد که ما به چهره تو نگاه کنیم. چه نعمتی است که خداوند به خاطر قامت تو، ما را خوشبخت کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی تو بر دل مردم سلطنت کردی، شادی و خواب شب‌ها برای بی‌نوایان ممنوع شد.

هوش مصنوعی: از آن چشمان زیبا دور شو و قلبم را آزرده نکن، ای پادشاهی که جذابیتت چون تیغی بر جان من است. برای خداوند، فراق و جدایی را از من دور کن.

هوش مصنوعی: اگرچه یاد تلخ رفتار تو در دل ما باقی مانده، اما امیدواریم یاد تو هیچ‌گاه از درون ما نرود.

هوش مصنوعی: حیف است که فقط یک جان داریم، وگرنه می‌توانستیم به قیمت زیبایی چشمانت، به راحتی بدبختی را بخریم.

هوش مصنوعی: به آرامی و با دلربایی قدم بزن، گاهی با ناز و کرشمه به دل کسانی که در سختی‌ها و مشکلات جان باخته‌اند، روح تازه‌ای ببخش و آنها را از زیر خاک زنده کن.

هوش مصنوعی: من آن شادی‌ای را که پزشکان می‌دهند، نمی‌پسندم، زیرا لذت بردن از درد و انتظار درمان را دوست دارم.

هوش مصنوعی: وقتی جانم را فدای تو کنم، تو هم قدمی برای من برمی‌داری، چرا که عزیزان هرگز از دادن گل دریغ نمی‌کنند و خاک وفاداران را می‌گویند تقدس و ارزش دارد.

هوش مصنوعی: من خود را به ارادت بتان نمی‌فروشم، اما هیچ‌کس نمی‌تواند از سرنوشت خود رها شود.

هوش مصنوعی: نسیم هم به من نمی‌رسد، و گاهی که زنده می‌مانم، به جز اینکه بر سر کوی تو بگذرم، دیگر فرصتی برای وزیدن صبا نیست.

هوش مصنوعی: از زمانی که خیال معشوق در دل خسرو جا پیدا کرد، اشک‌های او مانند نغمه‌ای برای وزش نسیم به تمام گل‌ها جان بخشید.