هوش مصنوعی: من از زیبایی چشم‌های خودم خوشحال هستم که تمام زیبایی‌های دنیا را در خود دارد. نخواهم گذاشت که غم یا درد کسی دیگر، سایه‌ای بر روی آن عزیز بیفکند.

هوش مصنوعی: از تیرهای ناشی از نگاه معشوق خود را محافظت کن، مانند کافری که کمان را زه می‌کند. ابروی او می‌تواند مسیر مردان دین را نشان دهد.

هوش مصنوعی: دل به قصه‌های زیبا از عشق می‌دهد، اما من نگرانم که در روزهای پایانی زندگی‌ام، این عشق و احساسات زیبا از من گرفته شوند.

هوش مصنوعی: ای معشوق من، زمانی که آستینم به خون من آغشته شود، بدان که من از خون خود بیزارم و فقط ترس دارم مبادا تو نیز به این آستین بیفتی و درگیر شوی.

هوش مصنوعی: تو فتنه را در چشمانت پنهان کردی و من به تو گفتم که از همین گوشه، دنیا پر از کفر و گمراهی می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر چشمان سرمست زیبا نیستند، نیازی به آزار دادن من که با خون خودم کشته شده‌ام نیست. اما نباید کسی دست به دامن یمین بزند.

هوش مصنوعی: حال من چه خواهد بود در جایی که همسایه‌ی من بی‌خبر از حال من باشد، وقتی تو می‌رسی و مستی تو باعث می‌شود که خانه بوی عطر ورد و یاسمین بگیرد؟

هوش مصنوعی: وقتی جان من در حال یادآوری تابستان و زیبایی‌های آن بود، شب به من گفت که ای بیچاره، چرا به شیرینی و لطافت زندگی فکر می‌کنی، در حالی که وقتی پا در گلاب می‌گذاری، حال و روزت تغییر می‌کند؟

هوش مصنوعی: ای خسرو، چرا می‌گذاری که دیگران زیبایی تو را ببینند و در دل من که غمگین هستم، آتش حسرت روشن شود؟