هوش مصنوعی: کافی است آنکه زلف تو علم و دانش را به خود جذب کند، دیگر نگذار عارض تو به نرمی و زیبایی سیم مانند شود، چرا که از خط مو نیز علم و آگاهی می‌توان گرفت.

هوش مصنوعی: وقتی که سبزه نام تو را بر خود می‌بیند، جای شگفتی دارد که گل از خوشحالی بر زمین بیفتد و غنچه خود را پر شود.

هوش مصنوعی: بعد از آنکه به عمق وجود و ماهیت پرداختم، می‌بینم که ای مه، ابرویت را کج نکن و گره نزن به پیشانی‌ام؛ زیرا که در کمترین جلوه، زیبایی‌ات نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: دل من به سمت لب‌های تو می‌رود، چون در وجود تو می‌بینم که شاید از ترس نابودی، بخواهد به عدم و نیستی پناه ببرد.

هوش مصنوعی: تصور تو را بیشتر در چشمانم می‌بینم، حتی اگر چهره‌ات در آینه نمایش داده نشود، زیرا به یاد تو در دلم احساساتی زنده می‌شود.

هوش مصنوعی: ستم در زمان تو به قدری زیاد شده است که هر لحظه مرگ برای کمک و نجات می‌آید و دست ستمگران را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر دنیا پر از اندوه و مشکلات شود، حتی یک قدم به سمت تو نمی‌توانم برسم، چرا که عشق و عشق ورزی در وجود من بسیار عمیق است و هیچ چیز نمی‌تواند آن را تحت تاثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: قصه چشم و دل را چگونه بنویسم برای تو ای خسرو؟ که کاغذ از اشک تر می‌شود و آتش به قلم می‌زند.