هوش مصنوعی: هر شب در دل من احساس بد و دردناک وجود دارد که مثل یک دشمن بی‌رحم در حال زجر دادن من است و در عین حال، احساس راحتی و آرامش من هم در زیر بدنم به تیرگی و ناامیدی تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: روزی خواهد آمد که سرم را در کوی محبوب خواهی دید، زمانی که دل دیوانه‌ام به دور بلا و دردها بچرخد.

هوش مصنوعی: ای ترک کمان‌ابرو، زحمت نکش که تیر انداختن کار تو نیست؛ زیرا حتی صید بیچاره هم با دیدن تو از وحشت جان می‌سپارد و بی‌جان می‌شود.

هوش مصنوعی: من فکر نمی‌کنم که هیچ وقت وزش نسیم بتواند به زیبایی و شادابی چهره تو باشد، چرا که نسیم روز و شب در اطراف هر گلستان می‌گردد.

هوش مصنوعی: چرا دل شکسته و دردناک مانند گل، در جاهای مختلف نمی‌چرخد؟ زیرا آن سرو زیبا در هر لحظه صد بار در دل می‌چرخد و به آرامی تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: ای دل، باده‌ای به من بده، چرا که تو در جایی خاص حضوری داری که انسان‌های بی‌نوا تنها در اطراف این دیوارها و ساختمان‌ها پرسه می‌زنند.

هوش مصنوعی: عاشق را ببخش، ای کسی که نصیحت می‌کنی، زیرا در این حال که او در عشق گرفتار شده است، عقل و تدبیرش از کار می‌افتد و مثل زمانی که شراب‌خوران مشغول خوشی هستند، نمی‌تواند کارایی داشته باشد.

هوش مصنوعی: از شهر افغان بیرون آمدم و در ویرانی‌ها می‌نگرم. اکنون که فریاد من دل‌های مردم را آزرده می‌کند.

هوش مصنوعی: چه غمی دارد خسرو که در هر شهری آشکار می‌شود؟ تا چه زمانی باید شاهد این باشیم که مانند او، افراد بی‌ارزش دیگر در هر بازار و محفل گردش کنند؟