هوش مصنوعی: تو با دشنام دادن مرا شاد کردی، اما انتظار بیشتری از این ندارم؛ چون زبانم وقتی به یاد تو می‌افتد، زخم می‌خورد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که شاعر از کسی می‌خواهد که بار دیگر به او نگاه کند و در دنیای بازی و سرگرمی به او توجه نشان دهد. او به زیبایی چشم‌های دیگران اشاره می‌کند و می‌گوید وقتی در کنار هم هستیم، می‌توانیم به زیبایی‌های زندگی توجه کنیم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چگونه از جان عاشقان جدا شوم، چون هر چیزی که می‌بینم، تنها بیشتر موجب خواستن و تمایل من می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر در بعضی مواقع از لب شربتی به من ندهی، چرا باید به کشتن من بی‌ارزش باشد؟ این نشان می‌دهد که در کارهایت، همیشه چنین بی‌اعتنایی وجود دارد.

هوش مصنوعی: مرا می‌گویند که درنگ کن و دل را آرام نگه‌دار؛ اما من نمی‌دانم تا کی باید در این حال پراشفتگی بمانم، زیرا دل من در جایی که باید باشد، قرار ندارد.

هوش مصنوعی: برو، ای جان ناراضی، الان اینجا جایی نیست که فردی با دل بد با منش سلطنتی بر دل نیازمندی حاکم باشد.

هوش مصنوعی: اونی که بت را در خانه دارد، نمی‌تواند به من آسیبی برساند؛ چون من خودم با بدی‌هایم درونم درگیر هستم و این بدی‌ها بیشتر از هر چیزی در زندگیم تأثیرگذارند.

هوش مصنوعی: کجا می‌توان آن خوشبختی را یافت که آرزویش به حقیقت بپیوندد؟ آیا کسی هست که در دل شب، در حالی که ذهنش به اشتباهاتی دچار است، از روز انتظار دارد؟

هوش مصنوعی: از حسادت سوختم، ای عشق، بر دیگران ننگر که همیشه در دل خسرو جای این ریش وجود دارد.