هوش مصنوعی: تو با زیبایی‌ات مرا از عالم دل و احساساتم جدا کردی، زیرا دیگران را به زیبایی تو نمی‌شناسم و نمی‌توانم با آن‌ها مقایسه‌ات کنم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم آن‌چنان لب‌هایت را ببوسم که حس کنم جانم بر لب‌هایم جاری است. اما در کنار تو این احساس را تجربه می‌کنم که زندگی‌ام در این لحظه باشد.

هوش مصنوعی: زمانی خواهد رسید که تو بر سرم خواهی آمد و من این موقعیت را به تو تقدیم می‌کنم. در عوض، فدای خاک پای تو خواهم شد که برای من بهترین هدیه است.

هوش مصنوعی: ساقی، جرعه‌ای از می به من بده، چون یک روز بر سرم خواهد افتاد زمانی که خاک بدنم در کنار خیابان می‌دان‌های می‌فروشان خواهد بود.

هوش مصنوعی: من زیبایی و قامت او را در چشمانم قرار دادم، چون وجود سرو و گل در دل طبیعت، بهتر از آن است که در آب جاری باشد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از وضعیت رنجور بیماران و موهای شبانه‌اش آگاه نیست، که چگونه خسرو در ضعف و ناتوانی به سر می‌برد.