هوش مصنوعی: موهای خود را بالا بزن تا جوانی و زیبایی‌ات بیشتر نمایان شود. بلند شو و علم خود را برافراز که سلطنت و شکوه بر زیبایانت به وضوح آشکار است.

هوش مصنوعی: پرده‌ای که بر چهره داری را کنار زدی و مانند یعقوب که چشم‌انتظار بودی، از دیدن تو چشمم پر از اشک شد. در خیابان‌ها راه می‌روی و زیبایی‌ها، مانند زیبایی یوسف، کمتر به چشم می‌خورند.

هوش مصنوعی: دلم می‌خواست که رسوایم کنی، اما خدا را شکر که به آن شکل مرا دیدی.

هوش مصنوعی: کیست که بداند خاک من، دور از سر کوی تو، کجا خواهد افتاد؟ خوشا به حال آن سرهایی که راه تو، خاک زیر نعل اسب ادهم شده است.

هوش مصنوعی: من دل و جسمم را به تو تقدیم کردم و جان و زیبایی چشمانت را به خودم بخشیدم. اما اکنون، عشق تو باعث شده که از درد و غم خودم بی‌خبر شوم.

هوش مصنوعی: ای زاهد، وقتی که به مشکل و چالش‌هایی برمی‌خوری، چطور می‌خواهی با رقیبان خود برخورد کنی؟ چرا که در زمان نیکی، فضا برای دوستی و گفتگو فراهم شده است.

هوش مصنوعی: دل مانند پرده‌ای است که در آن احساسات و رازهای انسان نهفته است. وقتی از آن پرده بیرون می‌آید، مانند نامحرمانی است که به ناگاه در زندگی ما وارد می‌شوند. اما از زمانی که عشق و خیال محبوب در دل جا می‌گیرد، این پرده برمی‌افتد و آن عشق محرم می‌شود و رازهای دل را به خود می‌سپارد.

هوش مصنوعی: شما باید او را کنترل کنی و نگذارید، ای رقیب، که از خانه بیرون برود، زیرا نفس‌های سرد عاشقان او را دچار درد و اندوه کرده است.

هوش مصنوعی: اگر زبان به اندازه تیشه فرهاد قوی و تند باشد، پند و اندرز گویان را چه غمی است، زیرا وقتی در دل خسرو، عشق و دوستی به خوبی استوار شده باشد.